دریای ِ من

دریای ِ من
از کجا آغاز کنم که گره ی دلتنگی ام در این غربت غمگین سرد و تلخ گشوده شود و نسیم جان دهنده ات مرا غم غربت بشُوید؟
می دانی و می دانم بیش از 37 سال است که در ساحل خیسابت قدم نزدم و در هوای داغ تابستان لنگرود، در آب زلالت، تنم را گرما نشُستم.
شب های پر شور ِ مستی را خودت می دانی که با چه امنیت بی نظیری و با چه دل شاد و شادمانی، رقصان و پایکوبان دست در دست یار و همراه دوستان، سکوت شب را می شکستیم و با سمفونی امواج ِ آبت ترانه می شدیم و آواز می خواندیم.
و اعتراف می کنم بیش از 37 سال است که هیچ ترانه وُ آوازی و یا رقص و دست افشانی از حنجره ام صدا و آوا نشد و پیکرم را تکانی نداد.
من تنها نیستم. همه ی آن دوستان و یاران و همپیمانان و همزبانان همین را می گویند و آن روزان و شبان ِ گذشته را آه می کشند.
می دانم، می دانم تنها شده ای
تنهای ِ تنها
می دانم فرزندانت را شادی کُشتند
و خنده را از لبانشان به سرقت بردند
شادی و شادمانی را به عزا و گریه تبدیل کردند
رقص و پایکوبی و دست افشانی را به ستم، شلاق زدند و خون در دل شادی سالاران جمع و از جسم و جان عاشقان جاری کردند.
می دانم دریای من
می دانم
برای همین دلم تنگ است وُ پر خون
دلم برای آن روز وُ شبان که در آغوش ِ هوای تو نسیم می نوشیدیم و تراوت دُرو می کردیم، تنگ است
دلم برای آوازت که شب ها ما را فرا می خواندی تا در آغوش تو در آب فرو رویم و خستگی را از تنمان بشوییم، تنگ است
دلم برای آسمانت که بی شمار ستاره داشت و ماه در چند قدمی ما بود و می توانستیم با نردبانی پله های شب را بالا برویم و نور و روشنایی بچینیم، تنگ است
دلم برای غروب های دهنه ات، آنجا که رودخانه ی عاشق ِ لنگرود در تو یکی می شد، تنگ است
دلم برای نوشیدن یک آبجو و نوشیدنی نشاط آور در عصر دل انگیز گوشه گوشه از ساحلت تنگ است
دلم برای عشق جوانی که دزدکی، یار را در ساحل خیسابت به قدر رفع تشنگی بو می کشیدم، تنگ است و خودت می دانی در دل شب چه غوغایی در دلمان داشتیم و چه آرزوهای نجیبی را در سر می پروراندیم
فکر نکن اینجایی که هستم دریا نیست
نه نه
اینجا هم دریا زیاد است و چه بسا بسیار زیبا و دلربا است
اما و باز اما وُ ولی
به یقین و با صراحت و جرات می گویم
که هیچ آبی
هیچ نسیمی
هیچ تراوتی
هیچ نشاط و شادی
هیچ ساحلی
هیچ آسمانی
هیچ هوایی
و حتا ستاره و ماهی
به قدر همه ی داشته های تو
اینجا دلم را نمی لرزاند
و مرا شیفته و عاشق نمی کند
و من شوراب گِل آلودت را که با امواج، تیره و تار می شود، بر هرچه آبی دریای اسپانیا و پرتغال و فرانسه و یونان ترجیح می دهم
زیرا
آبت
نسیمت
هوایت
بویت
ساحلت
مال من است
مال من و مثل من است
اما اینجا
سهمی ندارم
و اکسیژنی که نفس می کشم
مال من نیست
برای همین حس بدی دارم
و این حس زمانی بدتر می شود که به خود می آیم که از تو دورم
نه امروز
و نه دیروز وُ دیروزهای ِ دور
بلکه چند دهه از تو دورم
و اینجاست که سخت دلتنگت می شوم
آخر خودت می دانی که من سخت عاشقت بودم
عاشق شب هایت
عاشق آبت
عاشق ساحلت
نه فقط تو
بلکه لنگرودم
کوچه ام
محله ام
همشهری هایم
فرهنگم
لیلا کوهم
رودخانه ام
خشتی پُلم
جای جای باغات و جاده ها و روستاهایی که قدم زدم
ولی، ولی
زمانه با من سر ستیز داشت
و مرا که این همه عاشق لنگرود بودم
حتا عاشق تر از دیگران
مرا از آغوشت گرفت
تنهایم گذاشت
و تنهایت کرد
اینجاست که همیشه و هرگاه
سحرگاه بعد از خوابی چشمان بیدار می کنم، خودم را در طول جاده ای می بینم که به دریای چمخاله امتداد دارد
سرت سلامت دریای من
آسمان سرت مهتابی و پر ستاره باد
فرزند تو
احمد پناهنده ( الف. لبخند لنگرودی )
- خشتی پل همان پل خشتی معروف و بازوی استوار شهر لنگرود است
- ساحل و دریای چمخاله را دریای لنگرود هم می گویند