تابلویی از " انقلاب ِ شکوهمند ِ اسلامی "

تابلویی از " انقلاب ِ شکوهمند ِ اسلامی "

دکتر احمد پناهنده

ما قدر  نشناختیم

ما قدر نشناختیم

 ما ناسپاسانه، دستاوردهای ملی و میهنی مان را با لگد ِ جهالت کوبیدیم

ما بر روشنایی و سپیده سحر تاختیم و شب را به استقبال شتافتیم

ما زیبایی و رعنایی را در چنگال ِ جنون دریدیم و کهنه پرستی و زشتی و نکبت را بی صبرانه به انتظار نشستیم

ما چهرهای شادمان و آفتاب گون را به نفرت آمیختیم و عبوس سالاری و افسردگی مذمن را سلام کردیم

ما جامعه تاریک اندیشی ِ عصر قبیله ای آخوند سالاری را به جامعه باز روشن اندیشی ِ انسان سروری، ترجیح دادیم

ما قدر و اندازه نشناختیم

 با دیو جماران ساختیم

 بر خود تاختیم

 هر آنچه داشتیم، باختیم

 و افسار گسیخته به سوی مرگ شتافتیم

ما

آه

 افسوس ما

قدر نشناختیم

با مطالعهء همه جانبه و  اندیشه و تأمل روی ِ رویداد ِ سال پنجاه و هفت که منجر به سقوط ِ نظام پادشاهی و برکشیده شدن ِ ته مانده های ِ رسوب کرده در درز ِ دیوارهای ِ عنکبوت گرفتهء تاریخی گردید، به نظر می رسد، چنین حرکتی دور از خرد و از روی جهالت و جنون بوده است.

 به عبارت دیگر ایران ِ سربلند و سرفراز را شایسته و بایسته نبود که چنین حرکت ِ کور و قهقرایانه را انجام دهد. همچنین نیروهایی که خود را روشنفکر و یا الیت جامعه می دانستند، در آن شرایط، درک سیاسی و یا بینش ِ اجتماعی شان در حد افراد عادی جامعه اما چرکین بوده است که خط و ربط شان نه بر اساس داده های اجتماعی بلکه کلیشه برداری از جهان پر تلاطم ِ جنگ و کینه و خشم و خونریزی و ویرانی و تخریب بوده است.

 افرادی بی خبر از دنیای ِ سیاست ِ جهان ِ دو قطبی، اما جویای نام و نشان، با خواندن دو عدد کتاب از رفقا کاسترو و لنین و یا در بُعد مذهبی متأثر از کتاب عمار اوزگان ِ انقلاب الجزایر و کودتاهای قذافی، اسد، البکرو صدام و ناصر و... جامعه جاندار و سالار ایران را که راه برای آنها در دانشگاهها و دانشسراها باز کرده بود و رونق زندگی شان را با اِشل بالا و والا سبب شده بود، داس و تفنگ ِ تیرگی و بندگی ِ ویرانساز را برداشتند و تیشه به ریشه خود و تمامی ِ مردمان ایران زمین زدند و جامعهء آبرومند و رو به رشد ایران را با تمامی ِ ثروت ِ روی زمین و زیر زمین در سینی طلایی تقدیم ِ از گورگریختگان ِ تاریخ کردند.                                                                                                                 گردنشان را خم کردند و کُرنش چاکرانه در پیشگاه ِ پست ترین قشر ِ جامعه به جای آوردند.

 شانه هاشان را پلی ساختند تا ضد تاریخی ترین نیروهای ضد آزادی و ضد انسانی و ضد ایرانی از آن جهت نشستن بر بلند بالای ِ بام ِ جان و مال و ناموس و مُلک و ملتی شریف بالا روند تا یکبار دیگر بسان ِ هزار و چهارصد سال و اندی پیش، همه ی مظهر و مظاهر ایرانی را نابود کنند.

آن روز سلمان پارسی ها در رکاب محمد و سپس سعد ابن ابی وقاص در اردوی دشمن ِ ایرانی بر مردم ایران و فرهنگ ایران تاختند و کشتند و بردند و سوختند و ویران کردند. اما در سالهای منتهی به " انقلاب ِ شکوهمند اسلامی " رهراوان و عاشقان سلمان پارسی ها در رکاب جانوری بنام خمینی خون ریز و مشتی آخوند های سُفله و بی وطن، مثل غفاریها، خلخالیها، اردبیلی ها، محمدی گیلانی ها و و و در کنارشان ملی مذهبی هایی مثل بازرگانها، سحابی ها، پیمانها، یزدی ها و و و همچنین " میلیونی " مثل سنجابی ها، حاج سید جوادی ها و در دنبالهء این افراد و نیروها، سازمان ها و احزابی مثل چریکهای فدایی، مجاهدین، حزب توده، طوفان وسیل و زلزله و...همانا بیشتر کردند که آنها در 1400 و اندی سال پیش انجام داده بودند.

دامن خود را آلوده به ریا و تزویر کردند و برای بدست آوردن جاه و مقامی افسار گسیخته به زیر درخت ِ سیب شتافتند و دست مرتجع ترین فرد تاریخ ایران را بوسه ای مریدانه زدند تا با قربانی کردن همرزم دیروزی شان به پای متاعی اندک به " گندم ری " برسند.

 و یا مثل آن کسانی که به عشق رسیدن به جاه و مقام، دولت امام زمان تشکیل دادند و اولین رئیس جمهورِ منتخب حکومت اسلامی شدند و اقتصاد توحیدی را راهنمای عمل خود قرار دادند، آن را آموزش دادند و سپس تبلیغ کردند. غافل از اینکه در حکومت اسلامی ِ خمینی، اقتصاد مال خر است و انقلاب نکرده بودند که خربزه ارزان شود بلکه انقلاب کرده بودند تا همین رجاله ها به حکومت برسند.

بیگانه پرستان را اما سودای دیگری در سر بود. آنها از اینکه " بورواژی کمپرادور " در ایران در حال سقوط است، مارکسیسم و لنینسم و مائوئیسم انورخوجه ایسم و سایر ایسم های بی شکوه و بی فروغ را در دهان چرکین اسلام ِ ناب محمدی از نوع خمینی ریختند و یکشبه خواب نما شدند که سوسیالیسم با اسلام هیچگونه منافاتی ندارد.

از این پس بود که در اطاق خانه ها و دفتر کارشان عکس " امام خمینی " را چسباندند، در نماز جمعه ها شرکت کردند و جنایتی به طول و عرض تاریخ را آفریدند و در همه ی جنایات خمینی هم شریک شدند.

آری دیروز سنبل چنین جریاناتی در دادگاه علنی فریاد می زد " علی بزرگترین سوسیالیسم خاور میانه است " و سخنانش را با " مولای حسین " شروع کرده بود.

ای کاش زنده می بود و به عمق جهالت خود پی می برد که چگونه رهروان خلص ِ آن الگوهای مورد ستایش ایشان، سراسر ایران را کربلای پر بلا نمودند و خون را در هر خانه ای جاری و مرگ را در هر سرایی ساری کردند و می کنند و هرساله به شکل وحشیانه قمهء جهالت و تزویر و کینه و خشم را در هوا می چرخانند و به سرو جان بی ارزششان فرود می آورند. تا خون ریزی و خشم و کینه، در جان و جهان آنها نهادینه شود.

 و چه کوتاه اندیش بود که چنین مارکسیستی عدالت را در مکتب اسلام  می جست.

آری شلاق بندگی و هرزگی را به دست ِ اهریمنان ِ شب پرست و دیوسیرت سپردند تا برفرق شان و همه آنهایی که تُف ِ تاریخی را بر سر و رویشان پاشیده بودند، فرود آورند. و چه خوشحال و شادمان و پایکوبان، شب سر بریده شدن ِ پایوران ِ نظام گذشته را به رقص جنون آمیختند. روزنامه ها را سیاه می نمودند و جانوران درنده خوی حاکم را تشویق می کردند که بیشتر خون بریزند. تو گویی خشم و کینه، گوش و چشم و هوششان را کر و کور و گر کرده بود و در مقابل آن همه جنایت هنوز ارضاع نشده بودند و بیشتر خون می طلبیدند.

اینگار مغزها در جمجمهء سر کپک زده بود و چشمانشان، دیگر قادر به دیدن زیباییها نبود. رنگ و رخسار شادمان ِ عروسکان و دخترکان طناز دیگر از جلوه افتاده بود. نوعروسان و زیبارویان با آرایش متین و دلنواز دیگر آهنگی خوش خرام را در دل و جان و دیده جاری نمی کردند. عبوس سالاری و کهنه پرستی و چرکین پوشی و نفرت و بیزاری و بیگانگی، ارزش بی شکوه و بی فروغ آنها شده بود. آرزومند بودند در زندان و اسیرآباد " انترناسیونالیسم " پرولتری و یا در خراب آباد و ویران سرای ِ عقب گرای ِ جامعه مذهبی و ملی - مذهبی، سیبری سرا را آباد کنند و یا در کنار و داخل مسجد، پیشانی بر مُهر بسایند و تسبیه را دانه دانه بشمارند.                                                                ایپیدمی ِ این بیماری بیداد می کرد. زنان را که شخصیت اجتماعی و حقوق مدنی خودشان را کسب کرده بودند و سالار وار می خرامیدند. بر روشنی و روشنایی روز هجوم بردند و شب را بر روی خود کشیدند و سیاه پوشیدند، سیاه زندگی کردند و می کنند. استادان و اساتید دانشگاه ها و مدارس و ادارات که در صدر نشسته بودند و قدر درو می کردند، با داس ِ جهالت، درخت بالا بلند نشیمنگاهشان را از پایین بریدند و با سر به قهقرای تاریخ پرتاب شدند. و اکنون در گوشه ای از نیاخاکمان منتظر لحظه ای نشستند تا به مردم خط و خطوط بدهند که بین " بد و بدتر " بد را انتخاب کنند و یا بین " بدتر و بدترین " به بدتر رأی دهند. عملی که در انتخابات  ریاست جمهوری احمدی نژاد در کمال وقاحت از این اساتید سر زد. عده ای از این جماعت که در سال 57 در صف اول انقلاب همراه با جاهل ترین قشر و مردم ایران شعار نا بودی خود و عظمت ایران را می دادند، به زودی از " گندم ری " بهره ای نبردند و هم اکنون در غربت ِ غریب ِ غرب روزگار غریبی را به تمامی عرض و طول عمر خود نظاره گر هستند و چشمانشان را به سمت خانه پدری دوخته اند تا شاید زمانی برسد و یک تجدید خاطره ای با گذشته خود که با تیشه آن را سر بریده بودند داشته باشند.

این داستان غم انگیز شامل همه کسانی میشود که در سال پنجاه و هفت، مشت های خود را گره کرده بودند و به سر و صورت خود می زدند و نابودی خود را به نمایش می گذاشتند. و امروز همه آنهاییکه شانس زنده ماندن با آنها یار بوده است در آن روزگار، حال و روزگاری هزارگونه بهتر از این شرایط مرگبار و نکبتار امروز را داشتند. و بسیاری از آنها هرچند در درون خود غوغایی دارند و خود را سرزنش می کنند که سبب ساز این روزها شدند اما در ظاهر به دلیل غرور بی شکوه و بی مایه شان شهامت آن نمی کنند که شولای انصاف بپوشند، زمین ادب ببوسند و از گذشته ناشاد خود در مقابل پیشگاه مردم شریف ایران عذرخواهی کنند.

***

امروز این درد جانسوز که اینچنین بی محابا از این قلم فریاد زده می شود و خون از جگر، کاغذ را رنگین می کند، نه فقط توصیف احوال خود بلکه شرح حال پریشانی همه آنانی است که درد وطن دارند و برای آزادی وطنشان از چنگال این از گورگریختگان تاریخ که این چنین برای نابودی ایران و فرهنگ گوهرآفرین آن، شمشیر جهالت و جنون را در جای جای جان جامعه فرود  آوردند، لحظه ای غفلت را در این شرایط مرگبار، خطایی نابخشودنی می دانند. به همین منظور است که با بانگ بلند فریاد می زنند تا درخواب فرورفتگان ِ بهشت ِ تک صدایی ِ ایدئولوژی " انترناسیونالیسم پرولتری " و جامعه جهانی امت واحده مدینته النبی، بیدار شوند تا شاید در این بیداری وجداننشان هوشیار گردد و به خود آیند و به ایران فکر کنند.

غفلت را هم اندازه ای است، و کسی که غفلت را بی اندازه ادامه می دهد، بیمار و خطرناک است و مطمئناً از جنس همین احمدی نژادها هستند. زیرا احمدی نژادها حاکم هستند و وظایف نسل کشی و فرهنگ کشی بیمارگونه خودشان را در شکل سبُعانه انجام می دهند. اما این غافلان که تاکنون یار و غار و گرمابه گلستان این آدمخواران بودند، به انتظار شرایطی نشسته اند که خود حاکم شوند و یا با این حاکمان شریک شوند و این جنایت را در مدار بالاتری ادامه دهند.

باور ندارید؟

می گویم به تاریخ رجوع کنید!

 تاریخ ِ حاکمیت این مرتجعین و یاران، مشحون است از این عمل غفلت گرایانه اما آگاهانه در جهت مطامع خودشان. کافی است در این باره تاریخ را ورق بزنیم.

حال که شما احوال و فرصت ورق زدن تاریخ راندارید. اجازه بدهید که این قلم چند ورقی را در پیش چشمان شما بگیرد.

کیهان 29 مارس 1979 :

علی اصغر حاج سید جوادی می گوید:

جنبش به جمهوری اسلامی رأی مثبت می دهد.

کیهان 31 مارس 1979 :

کریم سنجابی می گوید:

جمهوری اسلامی بر اساس دموکراسی و ملیت ایران بر پا می شود.

کیهان 31 مارس 1979 :

حزب توده به جمهوری اسلامی رأی مثبت می دهد:

کمیته مرکزی حزب توده ایران! اعلام کرد که این حزب به جمهوری اسلامی رأی مثبت خواهد داد.

در اطلاعیه حزب آمده است:

حزب توده ایران برنامه خود را در باره ضرورت تحول بنیادی در جهت تحکیم استقلال ملی، دموکراسی و سالم سازی اقتصاد کشور، رفاه عمومی و پیشرفت اجتماعی بیان داشته و نظرش در این مورد مشخص و روشن است. ما مدتهاست که نظر خود را در باره ضرورت ایجاد یک جمهوری متکی بر اراده خلق بیان داشته ایم. بدیهی است که بر اساس مشی خود به سئوال مربوط به جمهوری یا سلطنت به سود جمهوری رأی می دهیم.

در این اطلاعیه هم چنین آمده است:

در مورد نام این جمهوری ما به همان ترتیب که آیت الله خمینی مسئله را مطرح می کند، یعنی " جمهوری اسلامی " چنانکه در گذشته نیز تشریح کرده بودیم، رأی مثبت می دهیم. زیرا اولاً اصل مطلب محتوای سیاست حکومتها ست. مردم مبارز ایران باید بکوشند تا قانون اساسی جدید بر پایه حفظ منافع جامعه ما یعنی استقلال ملی، صلح، دموکراسی، پیشرفت اجتماعی و رفاه عمومی تنظیم شود و دولت های ناشی از آن پیگیرانه در جهت قانون اساسی جدید عمل کنند.

ثانیاً حفظ وحدت نظر و کلمه همه نیروهای ملی و دموکرات در این شرایط کنونی یک امر حیاتی است. کمیته مرکزی حزب توده ایران! در پایان این اطلاعیه که به تاریخ 12 اسفند سال جاری صادر شده، از همه مردم ایران خواسته است.

 که به جمهوری اسلامی رأی مثبت دهند.

در همین تاریخ یعنی 31 مارس 1979 به نقل از کیهان:

مسعود رجوی و موسی خیابانی به جمهوری اسلامی رأی دادند.

کیهان 4 مارس 1979 :

احمد صدر حاج سید جوادی وزیر کشور در مصاحبه ای با کیهان گفت:

شالوده قاتون اساسی بر قرآن و نهج البلاغه بنا شده است. در تدوین قانون اساسی به احادیث مسلم، اجماع و فرمایش معصوم توجه شده است.

کیهان 4 مارس 1979:

دکتر کریم سنجابی وزیر خارجه:

روحانیت نمی خواهد مستقیماً حکومت کنند. محتوی جمهوری دموکراتیک، اسلامی است و وروحانیت بصورت قانونی بر حکومت نظارت می کنند.

امروز وضعیت همین افراد و نیروهایی که آنچنان پشت خمینی نماز می خواندند و او را در حدّ ِ فرشته و معصوم بالا برده بودند و چهار نعل به تمامی تراوشات ِ ذهن ِ علیل و بیمار این جانی رأی مثبت دادند، در کجای تاریخ ایستاده اند؟

غیر از مجاهدین که درسال 60 از جمهوری اسلامی بریدند و نوعی دیگر از اسلام با پسوند ِ دموکراتیک را تبلیغ کردند، بقیه هنوز به همین رژیم وفا دار هستند و دست طلب به سمت همین رجاله گان حاکم دراز می کنند تا شاید از روی شکم سیری تکه استخوانی برایشان پرتاب کنند.

بر من معلوم نیست که اسلام دموکراتیک جزء کدام صیغه مبالغه است که دکتر کریم سنجابی محتوای چنین اسلامی را دموکراتیک می نامید و شادمان بود که روحانیت بصورت قانونی بر حکومت نظارت کنند؟

آیا چنین اندیشهء معیوبی، قدردانی و صحه گذاشتن بر نظرات شیخ مرتجع، فضل الله نوری نیست که در مقابل مشروطه خواهان واقعی دامن چاک داده بود که ما مشروعه می خواهیم و عاقبت همین شورای نگهبان را در قوانین اساسی مشروطه گنجاندند؟

 آیا این نظر ِ کریم سنجابی دلیل بر تأیید همین شورای نگهبان نبوده و نیست؟

بنابراین حق بدهید که بگوییم شماها در کنار سایر همفکرانتان این بلا را بر سر مردم فرود آوردید. زیرا کسی که معتقد است:

" شالوده قاتون اساسی بر قرآن و نهج البلاغه بنا شده است. در تدوین قانون اساسی به احادیث مسلم، اجماع و فرمایش معصوم توجه شده است."

دیگر چه انتظاری دارید که حکومت ِ ناب محمدی از نوع خمینی پیاده نشود. مطمئن باشید که حکومت ناب محمدی همین است که در ایران اسیرمان حاکم است. و تاریخ اسلام حداقل در ایران ِ جان مشحون است از بی عدالتیها، خونریزیها، ویران کردنها، دهن دوختنها، قلم شکستن ها، کتاب و کتاب خانه سوزاندنها، جهل و جهالت و جنون و جنگ و جن پرورانیدنها و در رأس همه اینها ضد زن بودنها و فقط به پایین تنه توجه داشتنها است.

بنابراین چگونه است که شما نفهمیدید که اسلام همین است که حاکم است؟ در کجای جهان سوراخ دارید که اسلام اینچنین نباشد؟ و جای شگفتی است که امروز برنده جایزه صلح نوبل  باد در غبغب می اندازد و می گوید اسلام با دموکراسی منافات ندارد. خیر خانم عزیز!

به گواهی تاریخ، مذهبیون ِ حاکم معتقد هستند کتاب راهنمای آنها قرآن است و نسبت به همه مسایل دنیوی و اُخروی پاسخ در خور دارد، کافی است که ابتدا ایمان بیاورید و بعد توکّل به خدا کنید و گوسفندوار دنبال شبان که از جانب خدا، پیامبران و امامان هستند و  نمایندگی امّت همیشه در صحنه را به عهده دارند راه  بیفتید واصلآًً نپرسید که به کجا می روید. چون پرسیدن یعنی شک کردن است و شک کردن یعنی زیر علامت سئوال بردن اعتقادات و ایمان می باشد و این عمل معادل کفر است.

 بنابراین ملاحظه می کنیم که ارکان حاکمیت و نظرگاهای این قماش ِ حاکم بر ایران ِ جان، بر اساس ایمان ِ اسلامی بنا شده است که هیچ تغییری را بر نمی تابند و اساساً تغییر در حیطه عقل می گنجد نه ایمان.

با این توضیحات مشخص می شود که عنوان دموکرات دادن به اسلام، مضحکه ای بیش نیست زیرا اسلام تغییر ناپذیر است، چون بنای اعتقادی اسلام ایمانی است نه عقلانی.

***

با این تابلو از همیاران " انقلاب ِ شکوهمند اسلامی " به نظر می رسد که سقوط نظام پادشاهی گذشته، غیر لازم و یا در واقع نا حق و نا بخردانه بوده است. زیرا هرچه بیشتر از آن لحظه و زمان ِ شوم و کور ِ بی فکور فاصله می گیریم. ابعاد آن فاجعه ی ملی بیشتر در جان و جهان و خرد و وجدان، گوش و هوش ِ همه آنانیکه در آن روزهای آفتابی عینک کبود به چشمان زده بودند، روز روشن را شب می دیدند و در جادهء آباد زندگی و زندگانی به بیراههء مرگ و نیستی راه می پیمودند، نفوذ هشدار دهنده می کند و در گوششان زنگی را به صدا در می آورد که ای راه گم کردگان!

این است حاصل آنچه که با چشمان بسته و افسار ِ سپرده به بیگانه، خشم و کینه و عداوات کور و کر را بر جان و تن و خرد خود و جامعه فرود آورده اید. آیا این همه سال از آن نکبت تاریخی ِ گذشته، نبایستی شما را هوشیار و بیدار کرده باشد که به خود آیید و از ذلت برهید و سرتان را بالا بگیرید و بر آنچه خرافات و جنون و جهل و بندگی و اسیری و بی شخصیتی است، بتازید و شب ِ ایران غمزده را فروغی از روشنایی ِ آشتی و صلح و سازندگی بتابانید؟

آیا وقت آن نرسیده است که به هوش آیید که بار دیگر جهل و جهالت و جنون، ما فانوس بدستان ِ ضد خورشید ِ دیروزی را که بر شیرش سوار بود، هر چه بیشتر به دخمه های تیره و تاریک نکشانند و فرهنگ ناله و عزا و مصیبت و سیه پوشی را به ملت شریف ایران تحمیل نکنند.؟

شرم آور نیست که روزهای آفتابی را به کینه و خشم و نفرت و تیرگی و تاریکی آلودیم و شب سیاه ِ قیرگون را بر سرمان فرو کشیدیم؟

شرم آورتر نیست که زنان ما را به چادر و چاقچور رجعت دادیم و سبب شدیم که از هرگونه امکان اجتماعی محروم شوند؟

جهل پندارانه نبود که میدان را برای دانش ستیزان فراهم کردیم تا دانشگاه تهران را به یک رأس گراز بی خبر از علم و بسا ضد علم بسپارند  تا درس و حشت و وحشی گری و انسان کشی را به رسوبات ِ نشت کرده در جامعه ی زلال بیاموزند و ترویج دهند؟

زشت بینانه نبود که کراوات و لباس شیک ِ پر عطر و ادکلن را وا نهادیم و جامه های چرکین و پاره پوره و شپش زده را به استقبال شتافتیم؟

و یا سرو صورت حمام رفته و آرایش کرده را به نجاست جهل ِ بو آلود، آلودیم و به مو و پشم و ریش و کثافت ابدان روی آوردیم و چون یک مستراح ِ متحرک در آمدیم؟

نابخردانه نبود که چهرهای خندان زنان و کودکان و مردان و جوانان سالار را بر چهرهای تکیده و غمگین و افسرده ترجیح داددیم؟

***

آری در یک مقایسه ساده می شود نتیجه گرفت که رژیم حاکم بر ایران ِ جان، اساساً  در هیچ زمینه ای با نظام پادشاهی گذشته قابل مقایسه نیست. این موضوع را می شود در زمینه های ِ سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، و پیشرفت اجتماعی و همچنین رشد سرانه کشور در مقیاس جهانی، ارزیابی کرد.

لازم به گفتن نیست که رژیم پادشاهی گذشته، یک رژیم عرفی، امروزی، مدرن و خواهان عظمت فرهنگی ایران بوده است. دین در سیاست نقش چندانی نداشت و این خود سبب رشد و بالندگی استعدادهای انسانی در جامعه در تمامی زمینه های فعالیت اجتماعی، از دانشگاه، ادارات،صنعت و ورزش گرفته تا فعالیت های تفریحی در زمینه گردشگری و صنعت توریست و... می شد. در حالی که حکومت اسلامی رژیمی است مذهبی که با عنصر دین بر مردم حکومت می کند. ولایتش برگرفته از پست ترین نگاه و سوار بر پس مانده ترین عناصر و قشر اجتماعی و تاریخی از جهل و جنایت و کشتار و نابودی و آدمخواری در درازای  ِ 1400 و اندی سال تاریخ ِ راهزنان و بیابان گردان و توحش خویان است و ناتوانی خود را از همان آغاز حکومت ننگینشان در همه عرصه ها به اثبات رسانیده اند. و می روند با این فرهنگ توحش ایران و فرهنگ درخشان ِ ایرانی را در تمامیتش نابود کنند.                                               

با این توصیفات از دو نظام، امروز هر انسان منصفی بدور از هر گونه حبّ و بُغضی و گرایش و وابستگی گروهی می تواند قضاوت کند که حکومت اسلامی در مقایسه با نظام پادشاهی ِ گذشته در زمینه های بر شمرده شده، هیچ دستاوردی نداشته است که هیچ بلکه بسیار و بسیار از آنچه که داشتیم، همه را برباد دادند و تمامی مظاهر و نُرم اجتماعی را از مردم دریغ کردند. البته در همین زمینه این انتقاد منطقی به پایوران ِ نظام پادشاهی گذشته وارد است که با عدم سیاست قاطع خود در مقابل این رجاله ها و آگاه نکردن مردم نسبت به این جانوران، سبب ساز عروج آنها از لجن زار جهل و جنون بر بلند بالای بام ِ برج جامعه شدند. یعنی اگر نظام گذشته می توانست با اتکا به مردم و بالا بردن سطح آگاهی آنها بویژه جوانان در راستای رشد اقتصادی، بطور همگون، سطح آگاهی سیاسی مردم و جامعه را رشد می داد. ما امروز گرفتار این دیوان ِ برآمده از اعماق ِ تاریک خانه زمان و تاریخ نمی بودیم. یعنی به عبارت دیگر یک رژیم ملی، زمانی قادر به پیش برد ِ سیاست اقتصادی و اجتماعی است که اتکاهش در وهله اول به آحاد مردم سرزمین خویش و پس از آن به پارامترهای دیگر باشد. در این صورت است که پا به پای رشد اجتماعی و اقتصادی، کشور با شتاب بیشتری در عرصه های دیگر رشد می کند. و مردم می توانند در یک جامعه دموکراتیک و آزاد بدست آمده، یعنی رشد همگون ِ اقتصادی و سیاسی، به عنوان یک اتکاء ِ بالفعل همواره در کنار ِ عنصر رهبری کننده جامعه قرار بگیرند. حال این عنصر رهبری کننده شاه باشد و یا تخست وزیر، حزب باشد و یا یک گروه و سازمان سیاسی.

آنچه مهم است این است که در یک شرایط ِ دموکراتیک و آزاد، انسانها به حدی از رشد می رسند که بتوانند تشخیص دهند که چه کسی خادم و یا خائن به جامعه است. و این انتقادی است که می شود در این زمینه به نظام پادشاهی گذشته، علی رغم دستاورد عظیم اقتصادی و بالا بردن رشد سرانه کشور و بیرون آوردن کشور ایران از قعر ِ قهقرایی، ولی از آنجا که میزان رشد سیاسی – اجتماعی متناسب با رشد اقتصادی و طبقه آزاد شده متوسط نبود، سبب شد که در شرایط حساس و تعیین کننده، مشتی مرتجع همراه با روشنفکران نادان و جاهل از این فضای بدست آمده استفاده کرده و بر جهل مردم سوار شوند، نظام پادشاهی را به سقوط بکشانند و جهالت را گسترش دهند. البته امروز همان کسانی که در سقوط ِ نظام گذشته فعالیت داشته اند با کسب آگاهی و شناخت ِ ماهیت ِ ارتجاعی حکومت اسلامی به این نتیجه رسیده اند که تاریخن مرتکب اشتباه فاحشی شده اند. رسیدن به این مرحله خود نشان از بیداری وجدان دارد که عِرق ملی و وطن، آنها را از خواب سکر آور بیدار کرده است.

هرچند که تاریخ آنها را نمی بخشد و عملکرد آنها را به عنوان کارنامه سیاه در وجدان خود ثبت کرده است. اما باید حساب مردم نادان ایران را که آنروزها در جهت سقوط نظام پادشاهی گذشته نا آگاهانه فعالیت می کردند، از روشنفکران توی گیومه ی جدا کرد. زیرا اولی نا آگاهانه به راهی کشیده شد که در خودآگاهش هیچ به آن راضی نبود اما دومی آگاهانه تبر جهالت و نابودی را بر فرق خود و جامعه کوبید.

اکنون برای ثبت در تاریخ و روشن شدن ِ اذهان مردم و بویژه جوانان ایران به مواضع دوتا از این راه گم کردگان ِ تاریخ اشاره می کنم و قضاوت را در این باره به وجدان های بیدار و آگاه واگذار می نمایم. بر گرفته از مقالات گذشته این قلم:

" درد جگرسوز من امروز از کسانی است که هنوز در کربلا و عاشورای 28 مرداد، ناله می کنند، سینه و قمه می زنند، سینه چاک می دهند و مظلوم نمایی می کنند. کافی است به نوشته های علی اصغرحاج سید جوادی نگاهی بیاندازید که پر از کینه و نفرت است و هنوز در کوچه پس کوچه های 56 سال پیش قدم می زند و نوحه می خواند و سیاهپوش در تکیه ی " حسینی " پاریس نشسته و سر و صورت خود را گِل مالی کرده است. حال ببینیم این فرد کینه جو در فردای پیروزی « انقلاب شکوهمند ِ اسلامی » در مورد کشتاربی رحمانه امیران ارتش وبزرگان رژیم پادشاهی از جمله خانم دکتر فرّخ روی پارسا چه می گوید.

 « محیط انقلاب باید با سرعت و شدت پاکیزه شود، یعنی همه دشمنان انقلاب، همه میکروب ها و سمومات موّلد عناد و ظلم باید بلافاصله و بدون کمترین درنگ، نابود شوند. انقلاب، عدالت خاص خود را دارد و عدالت انقلابی یعنی، شدت عمل هر چه بیشتر...».

 آقای حاج سید جوادی!  ملاحظه می کنید با این خوش رقصی برای خمینی ها و خلخالی ها نتوانستید از " گندم ری " بخورید وعاقبت ِ کینه جویی، دامن خود شما را گرفته و شدّت عمل عدالت انقلابی، امروز شما را پاریس گیر کرده است. در حالی که به گواهی تاریخ شما در نظام پادشاهی گذشته، در صدر نشسته بودید و قدر درو میکردید. آیا پاکیزه شدن محیط انقلاب با این همه کشتار و ویرانی جهت تسّلای دل داغدیده تان در سوگ کربلای 28 امرداد بوسیله " احمد مختار " زمان، خمینی و دنباله هایش کافی نیست و یا باز هم می خواهید به خون خواهی کربلای 28 امرداد دنبال خون خواری دیگر بگردید تا انتقام کربلای 28 امرداد را بگیرد؟

 درد من از این است که هنوز به اصطلاح روشنفکران چپ بدون آگاهی تاریخی برطبل نفرت و کینه می کوبند.

 آقایان و خانم های عزیز! فراموش نکنید، ایران گرفتار اژدهایی شده است که تمامیت آن را تهدید می کند. وشماها بودید که این هیولا را بر سر ما ایرانیان سوار کردید، شماها بودید زیر علم ِ همین شب پرستان و از نور گریزان سینه زدید و با سلام و صلوات به پیش بازش رفتید و چهره اورا در ماه به مردم نمایاندید. مگر یادمان رفته است، که کیانوری رهبر حزب توده در بدو ورود به ایران می گفت، اسلام خمینی همان سوسیالیسم است و اسلام با سوسیالیسم هیچ گونه منافاتی ندارد، مگر یادمان رفته است که دکتر کریم سنجابی رهبر جبهه ملی در انتخاب میان دکتر شاپور بختیار و خمینی، به دست بوسی خمینی، زیر درخت سیب در پاریس رفت و آن اطلاعیه و قطع نامه کذایی را با هم دادند، مگر یادمان رفته است که در فردای پیروزی « انقلاب شکوهمند اسلامی » وقتی که افسران و سرآمدان رژیم پادشاهی را بر بام مدرسه علوی، تیرباران می کردند، شماها به جشن و پایکوبی مشغول بودید، مگر یادمان رفته است که حزب توده و سازمان های دنباله روشان، در فردای 30 خرداد سال 1360، دسته دسته جوانان را به همین رژیم سفاک و خونریز معرفی می کردند، مگر یادمان رفته است که باد در گلو می دادید و فریاد و شیون سر می کشیدید که پاسداران را به سلاح سنگین مسلّح کنید و راستی چه کسی و یا کسانی سبب شدند این رژیم ستمگر بر روی گرده ما بنشیند؟ اگر انصاف دارید، بایستی زمین ادب را ببوسید و در پیشگاه ملت ایران از گذشته نا شاد و ننگین خودتان عذرخواهی کنید. خطابم به فرد بخصوص نیست، بلکه همه آنهایی است که باعث شده اند رژیم پادشاهی فرو بریزد و این سیستم واپسگرا حاکم شود، حال چه چریک باشد، چه مجاهد، چه حزب توده، چه جبهه ملی و... همگی مقصّرید، همگی حداقل یک عذرخواهی تاریخی به ملت شریف و رنج دیده ایران بدهکارید.

مگر یادتان رفته است که در همان اوایل « انقلاب شکوهمند اسلامی » می خواستید وکیل و وزیر بشوید و یا مثل حزب توده می خواستید، شرایط دوران انقلاب روسیه را بازی کنید و بعد کرنسکی ایران را سرنگون کنید؟ مگر دکتر کریم سنجابی نبوده است که وزیر امور خارجه دولت امام زمان شده بود، مگر بنی صدر نبوده است که اولین رئیس جمهور خمینی شده بود. پس چگونه است که امروز آقای حاج سید جوادی به جای حمله به جبهه ملی و ملی مذهبی ها و انتقاد از آنان، باز حمله ناجوانمردانه را متوجه رضاشاه،  محمدرضاشاه و امروز رضا پهلوی می کند؟

و امروز ادامه دهندگان چنین تفکری به جای حمله و هجوم به حکومت اسلامی به نظامی حمله می کنند که وجو ندارد. آیا حق داریم که نسبت به این افراد از " کروب تا میکروب " بی اعتماد باشیم و مواضع آنها را در راستای ابقای حکومت اسلامی ارزیابی کنیم؟"

حال نگاهی به افاضات امامشان بیاندازیم که چگونه این خواسته های قلبی ایشان را اجابت کرد:

«...اگر ما از اول كه رژيم فاسد را شكستيم و اين سد بسيار فاسد را خراب كرديم به طور انقلابي عمل كرده بوديم و قلم تمام مطبوعات مزدور را شكستته بوديم و تمام مجلات فاسد را تعطيل كرده بوديم و رؤساي آنها را به محاكمه كشيده بوديم و حزبهاي فاسد را ممنوع اعلام كرده بوديم و رؤساي آنها را به جزاي خودشان رسانده بوديم، چوبه هاي دار در ميدانهاي بزرگ بر پا كرده بوديم و مفسدين وفاسدين را درو كرده بوديم اين زحمتها پيش نمي آمد. من از پيشگاه خداي متعال و ملت عزيز عذر مي خواهم[...]
دولت ما انقلابي نيست، ارتش ما انقلابي نيست، ژاندارمري ما انقلابي نيست، شهرباني ما انقلابي نيست پاسداران ما هم انقلابي نيستند، من هم انقلابي نيستم. اگر ما انقلابي بوديم اجازه نمي داديم اينها اظهار وجود كننند. تمام احزاب را ممنوع اعلام مي كرديم، تمام جبهه ها را ممنوع اعلام مي كرديم و يك حزب و آن حزب الله، حزب مستضعفين تشكيل مي داديم و من توبه مي كنم از اين اشتباهي كه كردم و من اعلام مي كنم به اين قشرهاي فاسد در سرتاسر ايران كه اگر سر جاي خود ننشينند ما به طور انقلابي با آنها عمل مي كنيم. مولاي ما اميرالمؤمنين سلام الله عليه، مرد نمونهً عالم، آن انسان به تمام معنا، ...در عبادت آنطور بود، در برابر مستكبرين و كساني كه توطئه مي كردند شمشير را مي كشيد و هفتصد نفر را در يك روز چنانكه نقل مي كنند از يهود بني قريظه كه نظير اسرائيليها بودند و شايد اينها از نسل انها باشند، از دم شمشير مي گذراند ما نمي خواهيم در ايران ، در دنياي اسلام و در خارج كشور، وجاهت پيدا كنيم ما مي خواهيم به امر خدا عمل كنيم و خواهيم كرد. «اشدا علي الكفار و رحمابينهم». اين توطئه گرها در كردستان و در غير آن در صف كفار هستند، با آنها بايد با شدت رفتار كرد. دولت بايد با شدت رفتار كند،ارتش بايد باشدت رفتار كند. ژندارمري بايد با شدت رفتار كند، اگر مسامحه كنند ما با خود همين مسامحه گرها با شدت رفتار مي كنيم … دادستان انقلاب موظف است تمام مجلاتي را كه برضد مسير ملت است و توطئه گر است توقيف كند و نويسدگان آنها را دعوت كند به دادگاه و محاكمه كند، موظف است كساني را كه توطئه مي كنند و اسم حزب روي خودشان مي گذارند، رؤساي آنها را بخواهند وآنها را محاكمه كنند. فاسدها را سركوب كنيد. عذرها را كنار بگذاريد. برويد توطئه گرها را سركوب كنيد. دولت مسامحه نكند. ارتش مسامحه نكند. پاسداران مسامحه نكنند...»(كيهان27مرداد1358)

***

      البته سیر تاریخی رسیدن به این مرحله ی پوسیدگی و دریدگی و بی مایگی را بایستی در مواضعشان و همچنین مواضع پدران ایدئولوژیکشان در برابر تحولات ترقی آفرین و آزاد کننده مردم ایران از چنبره خرافات و عقب افتادگی در دوران پهلوی دید. آنجا که در سرفصل های تاریخی تعیین کننده اجتماعی، اراده ای که زنان را از پستوهای حرمسراها از حالت کنیزی بیرون می آورد و به آنها شخصیت اجتماعی و شهروندی می بخشید. این نیروها و پدران ایدئولوژیکشان در کنار عقب افتاده ترین قشر اجتماعی بر هرچه نوآوری تاختند و در عوض از گورگریختگان تاریخی را نواختند. آیا احتیاج است که بگوئیم این نیروها در ایام کشف حجاب زنان در کنار مرتجعین سینه زدند و فریاد " وا ناموسا " سر دادند؟ آیا دوباره بایستی گفت که این جماعت مورد بحث در رفرم ارضی ( انقلاب سفید ) آنجا که زمینهای فئودالها را بین دهاقین تقسیم کرده بودند و به زنان این حق داده شده بود که در انتخابات شرکت کنند، نعره شوم ضد پیشرفت و رهایی زن سر دادند و در کنار ابوالارتجاع تاریخ معاصر، آن غائله ضد زنان و کشاورزان و ترقی اجتماعی را در 15 خرداد سال 1342 آفریدند؟ و عاقبت سلاح تخریب و ویرانی را بدست گرفتند و همراه جاهل ترین قشر نشت کرده در درزهای دیواره های اجتماعی و سوار بر بستر ناآگاهی مردم، به شالوده و شیرازه مملکت هجوم آوردند و " انقلاب شکوهمند اسلامی " را از کارخانه خرافه پرستی صاحبان چاه جمکران و مدعیان امام زمان وجود نداشته تولید کردند.

و چنین است که امروز تقاص اتودینامیکی یا درون جوش را در بین خود می گیرند و هر روز که می گذرد مردم با شناختن آنها تُف تاریخی را به سمتشان پرتاب  و لعنت جاودانگی   را نثارشان بار می کنند.            

بار دیگر مایل هستم این را بگویم که با باز کردن این موضوع ِ تاریخی، قصد تبرئه کردن نظام گذشته از خطاهایش را ندارم. بلکه نیک می دانم که نظام گذشته در عرصه سیاسی مرتکب اشتباه مُهلکی شد که سبب گردید میدان، برای نیروهای مرتجع و تخریب گرا باز شود. اما به جرئت می توانم بگویم که سرنگون کردن آن نظام، خطایی نابخشودنی بوده و هست. زیرا معتقد هستم که آن نظام از ظرفیت و پتانسیل اصلاحات برخوردار بود و این توان را داشت که در سایه رشد شتابان ِ اقتصادی و شکل گیری و قوی شدن بخش متوسط جامعه، اصلاحات ِ تدریجی سیاسی را در عرصه های گوناگون انجام دهد.

 و انقلاب در آن شرایط جز برهم زدن نظم و خراب کردن ِ خانه آباد، معنای دیگری نداشت.

دلیل مشخص و منطقی این قلم در این ارزیابی بر این نگاه استوار است که در آن شرایط، هیچ بدیل دیگری بهتر از نظام گذشته وجود نداشت. به عنوان مثال نیروهای چپ ِ مارکسیستی، جملگی آرمانشهرشان " بهشت برین زحمتکشان " شوروی، چین سرخ، ویتنام، کوبا، کره شمالی، آلبانی و کشورهای بلوک شرق بود. و همگی دیدیم که پس از فروریزی دیوار برلین چه خونابه ها و چه لجن ها و بوهای تعفنی از آن بلوک برخاست. سوای گروهای مارکسیستی، گروهای رادیکال مذهبی مثل مجاهدین خلق بودند که آرمانشهرشان در نهایت " مدینته النبی " دوران جنگ قبیله ای ِ صدر اسلام و یا کشورهای عراق و سوریه و لیبی و و و بوده است. جنایت و حکومت صدام در قبل و بعد از فروریزی برهمگان مبرهن است و دیدیم که این جانور در رأس ددان ِ دیگر، چگونه شرایط ِ استالینیستی را در خاک عراق حاکم کرده بود. سوریه و لیبی هم با فروریختن دیوار برلین جنایاتشان برای افکار عمومی دنیا هویدا شده است. بنابراین با نگاه امروزی، آن حرکات مخرب ِ دیروزی را قاطعانه و شفّافانه رد می کنم. زیرا معتقد هستم که اکثریت ِ روشنفکران ما دچار بیماری از خود بیگانگی شده بودند و به همین منظور به خود حق می دادند با قهر و کینهء کور، ایران را ویران کنند تا سرود انترناسیونالیسم را بر خرابه های ویران شده آن بخوانند. هر چند بخت با این گروهها همساز نبوده است که چنین سرودی را بر ویرانه های تن پاره پاره ایران بخوانند، اما دست در دست مذهبیون ِ مرتجع و واپسگرا سرود ضد ایرانی امت مسلمان ِ مجنون و پریشان جهانی را به سمت آرمانشهر " مدینته النبی " نعره کشیدند. "                                       حال مایل هستم که جهت نتیجه گیری این قسمت از نوشته، توجه شما را به افکار یکی از این روشنفکران جلب کنم:

 " من می خواهم در اینجا به یک مسئله اساسی بپردازم. مسئله ای که در میان روشنفکران آفریقا، روشنفکران آمریکای لاتین و آسیا الان مطرح است و آن مسئله " بازگشت به خویش " است. از جنگ جهانی دوم به این سو، بیشتر روشنفکران جهان سوم چه مذهبی و غیر مذهبی بر این نکته تأکید کرده اند که جوامع آنها باید به اصالت خود باز گردند. تاریخ، فرهنگ و زبان ملی خود را باز یابند...مسئله بازگشت به خویشتن، شعاری نیست که الان در دنیا مذهبیها مطرح کرده باشند، بلکه پیشتر روشنفکران مترقی غیر مذهبی این مسئله را برای نخستین بار مطرح کرده اند. مانند امه سه زر و در آفریقا مثل فرانتس فانون در الجزایر، ژولیوسنایره ره در تانزانیا، مثل جوموکنیانا در کنیا، مثل لئوپلد سنگور در سنگال...وقتی می گوئیم " بازگشت به خویش " در واقع منظورمان " بازگشت به فرهنگ خویش " است...شاید اینطور نتیجه بگیرند که ما ایرانیان باید به خویشتن نژادی ( آریایی ) برگردیم. ولی من قطعاً چنین نتیجه گیری را رد می کنم. اگر به خویشتن نژادی برگردیم، به راسیسم و فاشیسم و جاهلیت قومی نژادی دچار شده ایم و این یک بازگشت ارتجاعی است. البته قیچی تمدن اسلامی آمده و بین خویشتن پیش از اسلام و پس از اسلام ما فاصله انداخته است. خویشتن پیش از اسلام ما فقط به وسیله دانشمندان و متخصصین در موزه ها و کتابخانه ها قابل رؤیت و مطالعه است، توده ما هیچ چیز از آنها یادش نیست. مردم ما هیچ ارتباطی با این سنگ نبشته ها و آثار تاریخی پیدا نمی کنند و قهرمانان، شخصیت ها، نبوغها و افتخارات و اساطیر آن دوره در میان مردم ما حیات و حرکت و تپش ندارند. مردم ما چیزی از این گذشته دور به خاطر نمی آورند و علاقه ای هم ندارند چیزی در باره تمدنهای پیش از اسلام بیاموزند...در نتیجه برای ما بازگشت به خویشتن نه به مفهوم بازیافتن ایران پیش از اسلام بلکه بازگشت به خویشتن فرهنگی اسلامی به ویژه شیعی مان است."  پایان نقل و قول: (1)

این همان از خود بیگانگی تاریخی است که نویسنده سطور بالا مبلغ آن بوده است. و به عمد سعی داشته مردم را از تاریخ ِ کشور خودشان بیگانه کند و آنان را در جهالت و بی خبری به سمت آرمانشهر شیعی ای " امام زمان " رهنمون شود. زیرا وقتی که مردم تاریخ خود را ندانند، در اوج جهالت برای انداختن عریضه به چاه جمکران، روزها و هفته ها در صف " خویشتن فرهنگی اسلامی " منتظر می مانند. و امروز کسی مثل احمدی نژاد پیدا می شود که با " خویشتن فرهنگی خویش " ادعای حمایت ِ امام زمان را از خود داشته باشد. بطوریکه هرجا می رود هاله ای از نور او را احاطه می کند و سبب می شود که مژه های رؤسای کشورها، تا 20 دقیقه بی حرکت بماند. به آنجا می رسد که پس از عریضه هیأت دولت به امام زمان در چاه جمکران، متولیانی در عراق، نامه ای از امام زمان را از چاه سامره رو کنند.

 آن گاه معجزه توسل ِ سگی به امام هشتمشان پیش می آید و چرا که نه؟ ضامن آهو البته می تواند ضامن سگ هم باشد. حال که چنین است ابله مردی از طایفه جهل ادعا می کند به یاری امام زمان رهبری رهایی ستمدیدگان دنیا را به عهده می گیرد و بی پروا اینجا و آنجا کف بر دهان می آورد و رگ نداشته گردن را برجسته می کند و خواهان نابودی اسرائیل از نقشه جغرافیای گیتی می شود.و چه زیبا گفته است آن ظریفی که " هرکس تاریخ خود را نداند، ناچار است آن را تکرار کند ". اما امروز پس از بیدار شدن مردم، این جفا کاری ها و عوامفریبی های تاریخی رنگ باخته است و مردم به خویشتن اصلی که ایرانی باشد، رجوع کرده اند و در تضاد بین ایران با اسلام، اسلام را فدا می کنند. زیرا اصل و پایه و ریشه همه ما ایران است نه اسلام. زیرا هویت ملی ما ایرانی بودن ما است و اسلام بخشی از هویت فرهنگی ما را تشکیل می دهد. و امروز افتخار ما ایرانیان همان منشور کورش، سنگ نبشته های بیستون، فرمان داریوش و خشایارشاه و کوزه های شکسته دوران باستان و و و است نه عزاداری محرم، روزه گرفتن ماه رمضان، غمه زنی، سینه زنی و گریه زاری و دخیل بستن به امامزاده هایی که کور می کنند ولی شفا نمی دهند. و جای بسی شادمانی است که امروز نیروهای مذهبی دیروزی بر سطور نقل ِ قول شده بالا پشت می کنند و در نوشته های خودشان منشور کورش و آثار فخرآفرین دوران قبل از اسلام را مزین می کنند. ای کاش زمان آن رسیده باشد که روشنفکران ما از خواب سکرآور بیدار شوند و مروری به تاریخ کشورشان بکنند تا از خودبیگانگی اسیرکننده رهایی یابند.

(1)   بر گرفته از ایران بین دو انقلاب اثر آبراهامیان

a_panahan@yahoo.de