غائله ی آذربایجان و نقش ِ میر جعفر پیشه وری

غائله ی آذربایجان و نقش ِ میر جعفر پیشه وری


قسمت سوم

* بگذریم که در رابطه با مردم گیلان، استفاده از مقوله ملّی اساسن درست نیست، و گیلانیان مانند سایر اقوام ایرانی، یکی از قوم ها هستند. چون ملتی بنام گیلان وجود ندارد که بعد با این ترفند، نام حکومت ملّی را روی آن بگذاریم و بعد در صدد جدایی آن اقدام کنیم، خیر.

ما یک ملت داریم، که آن هم ملت ایران است و گیلانیها هم مثل سایر اقوام در ایران، همگی جزء ملت ایران هستند.

** به خود حق می دهند پرچم « پر افتخار لنین» را در سراسر ایران به اهتزاز در آورند ولی پرچم سه رنگ، با نشان شیرو خورشید را که سنبل و نماد کشور ایران در جامعه بین المللی است، ارتجاعی ارزیابی کنند. سرود ملی و میهنی « ای ایران » را که فریادهای برخواسته از یاخته های ایران دوستان و وطن پرستان است که از خامه شاعر ملی ومردمی آقای " گل وگلاب " بیرون آمده، شوونیستی می دانند وپنبه در گوش فرو می کنند تا آن را نشنوند و یا سالن و محل اجرای آن را ترک می کنند ولی با آهنگ سرود « انترناسیونالیسم » که ساخته و پرداخته کشور « بهشت زحمتکشان » است، سینه می زنند و اشک پرولتری می ریزیند.

*** زیرا می دانیم که قبل از شکست قیام خراسان، کلنل محمد تقی خان پسیان با سران جنبش جنگل تماس برقرار می کند و از طرف دیگربا جلب حمایت بلشویکهای ترکمنستان شوروی، تصمیم می گیرند، تا به کمک هم به تهران حمله کنند و تهران را در اختیار خودشان بگیرند. و پیشه وری در این زمان ماموریت فراهم کردن ِ زمینه هجوم آنها را به تهران فراهم می کند. و این نقشه در زمانی اتفاق افتاد که در سراسر ایران هرج و مرج حاکم بوده است. بنابراین با طرح سئوال بالا، نمیشود نتیجه گرفت که حزب بلشویک روسیه می خواسته از طریق عوامل خودش، ایران را ببلعد؟



حال با این توضیحات به بررسی اوضاع و زمان شکل گیری فرقه دموکرات آذربایجان و مأموریت پیشه وری می پردازم تا مشخص گردد این فرد با چه نیت و برنامه ای از پیش مشخص شده به تبریز می آید.

برای ورود به این قسمت، لازم می بینم که ابتدا قسمتی از کتاب « تاریخ بین دو انقلاب » اثر یرواند آبراهامیان را در این باره با هم بخوانیم.

« در اواسط شهریور، پیشه وری که اعتبارنامه اش را مجلس رد کرده بود، به تبریز بازگشت و به همراه همکاران کهنه کار باقی مانده از فرقه کمونیست قدیمی و قیام خیابانی، تشکیل سازمان جدید « فرقه دموکرات آذربایجان » را اعلام کرد. رهبران حزبی که آگاهانه همان عنوان سازمان خیابانی را برگزیده بودند، اعلام کردند که تحت حاکمیت ایران باقی خواهند ماند، ولی خواستار سه اقدام اصلاحی عمده شدند: استفاده از زبان آذری در مدارس و ادارات دولتی، صرف درآمدهای مالیاتی منطقه برای رشد و توسعه خود منطقه، و تشکیل انجمنهای ایالتی مقرر در قانون اساسی. بدتر اینکه آنها سیاستمداران تهرانی را بدلیل بی توجّهی به نیازها و مشکلات واقعی استانهای دیگر محکوم کردند و اعلام نمودند که زبان، تاریخ و فرهنگ آذربایجان به مردم این سرزمین " هویت ملّی جداگانه ای " داده است. فرقه دموکرات آذربایجان، ضمن اتحّاد فوری با شاخه حزب توده در آن استان، برای قیامی مسلحانه آماده شد، در حالی که نیروهای شوروی از ورود قوای کمکی ایران به آن استان جلوگیری می کردند. در مهاباد نیز ناسیونالیستهای کرد به تشویق شوروی، فرقه دموکرات کردستان را تشکیل دادند و حقوق و مزایای مشابهی را برای آن منطقه خواستار شدند. ترس و نگرانیهایی که در چهار سال گذشته صورت پنهانی داشت، اکنون آشکار شد ».

پایان نقل و قول: تأکید از من است.

نیک می دانیم که جنگ جهانی دوم در امتداد پیشرفت خود، حتی به خاک شوروی هم رسیده بود، به عبارت دیگر آلمانیها تا ماخاچ قلعه در قفقاز پیشروی کرده بودند. کشورهای انگلیس و شوروی با زیر پا گذاشتن حق بیطرفی ایران در جنگ، در سوم شهریور 1320 از جنوب و شمال به ایران حمله می کنند. روز 25 شهریور ماه، قبل از اینکه نیروهای متفقین وارد تهران شوند، رضاشاه از سلطنت کناره گیری می کنند و استعفانامه خود را تقدیم مجلس شورای ملّی می نمایند. رضاشاه در استعقانامه اش می نویسند.

« نظر به اینکه من همه قوای خود را در این چند ساله مصروف امور کشور کرده و ناتوان شده ام، حس می کنم که اینک وقت آن رسیده است که یک قوه و بنیه جوانتری به کارهای کشور که مراقبت دائم لازم دارد، بپردازد و اسباب سعادت و رفاه ملت را فراهم آورد. بنابراین امور سلطنت را به ولیعهد و جانشین خود تفویض کردم واز کار کناره نمودم و از امروز که روز 25 شهریور 1320 است، عموم ملت از کشوری و لشکری، ولیعهد و جانشین مرا به سلطنت بشناسند و آنچه نسبت به من از پیروی مصالح کشور می کردند، نسبت به ایشان بکنند ».

این استعفانامه زمانی نوشته میشود که جهان در اوج جنگ جهانی است ( 1941 )، و کشور ایران بوسیله انگلیس و شوروی اشغال شده است و شاه جوان در این شرایط 22 سال بیشتر ندارد. طبیعی می بود که در این اوضاع بحرانی همه آحاد ملت در جهت حفظ یکپارچگی ملّی بکوشند و از اختلافات گروهی و فرقه ای دست بردارند. ولی همانطور که تاریخ گواهی می دهد، مشاهده می کنیم، در همین اوضاع بحرانی ، افرادی از فرصت ایجاد شده استفاده می کنند تا به مقاصد شوم خود که همانا جدایی آذربایجان از ایران است، دست پیدا کنند. درست 35 روز بعد از استعفای رضاشاه، جمعیتی بنام « جمعیت آذربایجان » تشکیل می شود که در روند خود به فرقه دموکرات تبدیل می گردد و روزنامه ناشر افکار خودشان را « آذربایجان » می نامند، که به مدیریت علی شبستری و سردبیری اسماعیل شمس منتشر می شود و علی شبستری یکی از بنیان گذاران فرقه دموکرات آذربایجان است.

فرقه دموکرات آذربایجان پس از ملاقات سید جعفر پیشه وری با میر جعفر باقراف، رئیس جمهور آذربایجان شوروی در باکو و با صلا حدید حزب کمونیست شوروی تحت رهبری استالین و پشتیبانی و مساعدت مادی و معنوی آن دولت در آذربایجان، تشکیل می شود. و پس از تشکیل فرقه، در 12 شهریور ماه 1324 بیانیه ای 12 ماده ای انتشار می دهند که در آن رئوس خطوط سیاسی حکومت آینده خودشان را تعیین می کنند. در روز 23 شهریور ماه 1324 مؤسسین فرقه جلسه ای تشکیل می دهند که در آن - کمیته تشکیلات موقت - فرقه را به تعداد یازده نفر به ریاست پیشه وری و معاونت شبستری انتخاب می کنند. جالب است بدانیم که حزب توده با رهبریت صادق پادگان و زین العابدین قیامی به فرقه الحاق می شوند و دکتر جهانشاه لو مسئول شاخه حزب توده در زنجان به عنوان رابط حزب توده به فرقه دموکرات معرفی می گردد. تمامی این حرکات و اقدامات در فاصله جنگ جهانی دوم انجام می گیرد، یعنی دولت مرکزی هیچ گونه قدرتی ندارد و کشور در اشغال بیگانگان است. وقتیکه جنگ در روز 18 اردیبهشت 1324 ( نهم ماه مه 1945 ) پایان پذیرفت، در فاصله چهار ماه فرقه اعلام موجودیت می کند و حزب توده به عنوان یک حزب سراسری، شاخه ایالتی خود را در آذربایجان به آن ملحق می کند و خود حزب هم در یک ارتباط تنگاتنگ با فرقه قرار می گیرد. و این همان نقشه و سئوالی است که در صفحات بالا اشاره کردم که حزب بلشویک لنین در سال 1300 از طریق کلنل محمد تقی خان پسیان، جنگلیان و پیشه وری می خواسته ایران را ببلعد که با همّت مردم ایران و فرماندهی سردارسپه، رضا خان تیرشان به سنگ خورد ولی این بار یعنی 24 سال بعد به دستور استالین از طریق فرقه دموکرات آذربایجان، فرقه دموکرات کردستان و حزب توده می خواستند برای دومین بار بخت خودشان را بیازمایند که این بار بوسیله مرد استخوانداری مثل احمد قوام در مقام نخست وزیر، با سیاست مدبّرانه خود آذربایجان و کردستان را از چنگال استالین و نوکری پیشه وری و قاضی محمد و ایادیشان بیرون کشید. که البته وارد شدن در این تاریخ از حوصله این نوشته خارج است.

اما بد نیست بدانیم که فرقه دموکرات آذربایجان بدون در نظر گرفتن قانون اساسی در آن خطه، تشکیل دولت می دهد، هر چند که در قانون اساسی مشروطه، انجمن ایالتی و ولایتی پیش بینی شده بود. انجمن ایالتی و ولایتی در قانون اساسی ، حکم شورای منتخب استان و شهر را داشت که یک نهاد مدنی است، مثل شورای شهر و ده و ... نه اینکه دولت تشکیل دهند و نخست وزیر تعیین نمایند. ارتش درست کنند و دادگستری مستقل داشته باشند. معلوم نیست طبق کدام دیدگاه و برداشت به این نتیجه رسیده اند.

حتی اگر فرض را براین بگذاریم که مثلأ آقای پیشه وری از انجمن ایالتی و ولایتی، حاکمیت فدرال را فهمیده است، مثل کشور آلمان، که ایالت ها در آن بصورت فدراتیو اداره می شوند. یعنی ایالت ها هر کدام برای خودشان مجلس و کابینه ایالتی دارند که در چهار چوب دولت مرکزی کار می کنند.

به این معنی که ایالت ها ارتش ندارند، بلکه ارتش سراسری است. دادگستری ندارند، چون قوانین جزایی و قضایی سراسری است و تحت نام دیوان عالی کشور فعالیت می کند. گذشته از اینها ایالت ها تحت یک حکومت مرکزی که از دو مجلس تشکیل میشود ، مثل مجلس سنا و مجلس نمایندگان اداره می شوند. پس چگونه است که آقای پیشه وری بدون در نظر گرفتن قوانین مربوط به قانون اساسی ایران دست به این اقدامات خودسرانه و ضد کلّیت ایران زده است؟ اینجا است که تمامی شعارهای به اصطلاح ملّی گرایانه اش دود می شود و از ارزش تهی می گردد و در واقع این شعارها را برای رد گم کردن و اغفال اذهان ناآگاه مردم ساده دل و زحمت کش خطه آذربایجان می دادند. وگرنه چه لزومی داشت که پادگان های تبریز، مراغه، رضائیه ، زنجان و... را خلع سلاح کنند و از شوروی کمک نظامی بگیرند؟ ویا اینکه افرادی از سازمان نظامی حزب توده مثل مرتضی زربخت، حاتمی، رصدی، قاضی اسداللهی، تفرشیان، ارتشیار و تیوا که بعضن خائنانه با هواپیماهای ارتش ایران به آذربایجان بگریزند ودر خدمت فرقه دموکرات قرار بگیرند و بخواهند به قول خودشان آنجا نیروی هوایی تشکیل دهند وسکه بنام خودشان بزنند و اسکناس هم چاپ کنند؟

آیا این اقدامات در چهارچوب یک ایران واحد می گنجد؟ و آیا منصفانه است که اقداماتشان را یک حرکت ملّی گرایانه و حکومتشان را ملّی بدانیم؟ آخر این چه حکوت ملّی است که وزیر دفاعش یک رأس گاومیش، هر چند در جلد بشر بنام غلام یحیی دانشیان است که ضمن بیسوادی، در بیگانه پرستی سرآمد همه بیگانه پرستان است و پرونده این فرد در تاریخ به قدری روشن است که احتیاج به بازگوئی نیست. ولی مسئله فقط به اینجا ختم نمی شود و می بینیم فرقه دیگری به فاصله تقریبأ 2 ماه از تشکیل فرقه دموکرات آذربایجان، در کردستان تشکیل میشود. و حکومت به اصطلاح ملّی دیگری تشکیل می دهند و قاضی محمّد را به عنوان نخست وزیر انتخاب می کنند که در کابینه اش حسین سیف قاضی به سمت وزیر جنگ منصوب می شود. ملا مصطفی بارزانی و عمرخان شکاک به عنوان ژنرال های ارتش نیروهای مسلح کردستان در رأس قرار می گیرند. تشکیل حکومت به اصطلاح ملّی کردستان هم مانند حکومت به اصطلاح ملّی آذربایجان ابتدا با ملاقات قاضی محّمد با میر جعفر باقراف در باکو و سپس با مساعدت و پشتیبانی مادی و معنوی دولت شوروی تشکیل می شود. یعنی هر دو فرقه از یک آبشخور آب می خورند و با یک نقشه مشترک، جهت جدائی آذربایجان و کردستان، به دستور استالین تشکیل می شوند و با حکومت مرکزی به جنگ بر می خیزند. و بعد با کمال وقاحت و بی شرمی اسمشان را می گذارند، حکومت ملّی در چهار چوب ارضی ایران. در حالی که برای خودشان ارتش مستقل و وزیر جنگ دارند و جوانان را جهت آمورش نظامی به شوروی می فرستند.

حال بیائیم در کنار این دو حکومت به اصطلاح ملی که به دستور استالین وبا کمک نظامی میر جعفر باقراف تشکیل شده بود، قیام افسران حزب توده، در 28 امرداد 1324 را قرار دهیم که سرگرد اسکندانی و معاونش سروان دانش از ماهها پیش آن را طراحی کرده بودند. و طبق گفته محمّد علی عموئی، از رهبران حزب توده بعد از « انقلاب شکوهمند »، سروان دانش، سازمان حزب توده در تهران را در جریان به اصطلاح قیام قرار داده بود. به هر حال گروه افسران حزب توده در خراسان پس از خلع سلاح پادگان مراوه تپه، راهی ترکمن صحرا می شوند. اما در گنبد کاووس طی یک درگیری شدید با ژاندارمهای منطقه و با به جای گذاردن 6 کشته و چند زخمی در هم می شکنند. سرگرداسکندانی اولین کسی بود که هدف شلیک ژاندارمها قرار می گیرد، اما سروان دانش و احسائی فرار می کنند و خود را به آذر بایجان می رسانند و به فرقه دموکرات آذربایجان می پیوندند. و همانطور که در بالا اشاره کردم، حزب توده از طریق جهانشاه لو با فرقه دموکرات در ارتباط بود و بطور یقین این حرکت خائنانه با هماهنگی حزب توده در سراسر کشور و سازمان نظامی اش در ارتش ایران و دو فزقه استالین ساخته آذربایجان و کردستان، بوده است.

حال با این توضیحات دیگر تردیدی باقی نمی ماند که استالین قصد داشته است بوسیله فرقه های دموکرات آذربایجان و کردستان، افسران شورشی و متمّرد حزب توده در خراسان و همچنین با همدستی و همکاری حزب توده در سراسر ایران و با کمک سازمان نظامی حزب در ارتش ایران و کمک لجستگی ِ ارتش سرخ شوروی که در شروع جنگ جهانی دوم در صفحات شمالی کشور جا خوش کرده بودند و حاضر نبودند به تعهدات خودشان یعنی خروج از ایران، گردن بنهند، می خواستند از این موقیعت بدست آمده، مقاصد شوم خودشان را که یکبار در سال 1300 آزمایش کرده بودند، برای بار دوم به آزمایش بگذارند و از این طریق ایران را ایرانستان کنند.

کافی است فقط ذرّه ای انصاف داشته باشیم تا این رویدادها را در کنار هم تجزیه و تحلیل کنیم، آنوقت به عمق فاجعه و خیانتی که فرقه دموکرات آذربایجان به رهبری پیشه وری، فرقه دموکرات کردستان به رهبری قاضی محمّد، قیام افسران حزب توده به رهبری سرگرد اسکندانی و رهبری حزب توده در سراسرایران با سازمان نظامی اش در ارتش و در کنارشان حمایت بی دریغ ارتش سرخ استالین پی می بریم.

حال بیائیم پس از 64 سال باز بگوئیم، حکومت پیشه وری ملّی است، حکومت قاضی محمّد انقلابی و ملّی است، قیام افسران حزب توده انقلابی است. در شگفتم از اینکه این همه اسناد در رابطه با بیگانه پرستی فرقوی ها و پادوهای استالین بیرون آمده و در معرض نگاه همگان قرار گرفته است. با همه ی این احوال چشم به واقعیتها می بندیم و گوشمان را برای شنیدن حقیقت، پنبه فرو می کنیم و به آن حرکات خائنانه و جدائی طلبانه می گوئیم حکومت ملّی.

حال برای اظهرمن الشمس کردن موضوع مورد بحث، چند سند دیگر را در معرض قضاوت همگان می گذارم تا با ضرب آهنگ این اسناد، وجدان خفته و منجمد شده بیدارشود و دیدگاه تنگ گروهی و ایدئولوژیک ره به روشنائی خورشید حقیقت بپیماید و آن دیوار گچین ذهنی فرو بریزد. با هم نگاهی به کتاب « مهاجرت سوسیالیستی » آقایان بابک امیر خسروی ومحسن حیدریان بیاندازیم . بابک امیرخسروی که خود یکی از عناصر حزب توده و مبلغ سیاست های « تنها سوسیالیسم موجود » بوده است و حتی تا پس از« انقلاب شکوهمند » و مرحوم شدن « تنها سوسیالیسم موجود»، همراه این حزب به فعالیت می پرداخته و خاک در چشمان اعضای پائین حزب و مردم ایران می پاشید. پس از اختلافات فرقه ای با رأس حزب، خود به ساختن و سامان دادن حزبی همت گذاشت، که گرچه نام حزب دموکراتیک ایران را بر پیشانی خود دارد ولی سیاست های آنها، همان سیاست های حزب توده است، البته منهای وجود شوروی مرحوم. و الاّ اگر شوروی جوانمرگ نشده بود و در مختصات سیاست جهانی حضور میداشت این نوکران دائمی، همچنان زیر بیرق « پرافتخار لنین و پس از آن استالین، خروشچف، برژنف و...» سینه می زدند و چشم به جنایات استالین به طول و عرض تاریخ، می بستند و کماکان اورا آموزگار کبیر کارگران و زحمتکشان به خلق الله معرفی می کردند. و اگر امروز گوشه ای از جنایات استالین آدمخوار را افشاء می کنند به این دلیل است که طشت رسوائی « بهشت زحمتکشان» واژگون شد و افرادی جوانسال که سالها دروغ ونیرنگ، بوسیله همین رهبران در گوش وجانشان فرو داده شده بود، با اولین حضور خود در« بهشت زحمتکشان»، اسیرآباد و اردوگاه تدریجی مرگ را مشاهده کردند که در انتظارتازه واردین نشسته بود. اینجا بود که تکانی خوردند و اندکی از خواب سالیان که رهبرانشان به چشمانشان آورده بودند، بیدار شدند.

کتاب « خانه دائی یوسف » اثر اتابک فتح الله زاده، حاصل آن مشاهدات است. در حالی که همه ی پیر توده ای ها با مشاهدات سالها جنایات استالین و دیگر رهبران حزب کمونیست شوروی و سازمان امنیت ضد انسانی بریا تا سقوط شوروی لب فرو بسته بودند و همچنان استالین را بزرگ می داشتند و سرزمین تحت حاکمیت او را « بهشت زحمتکشان» معرفی می کردند. و اگر خوب بنگریم، قسمت اصلی کتاب « مهاجرت سوسیالیستی » باز نویسی کتاب « خانه دائی یوسف » است وغیر از بخش جدید آن که بوسیله آقای محسن حیدریان نوشته شده، مطالب جدید چندانی ندارد. این را گفتم که موضع من نسبت به این گونه افراد مشخص باشد و اگر نقل ِ قولی از این افراد می آورم، به هیچ عنوان تائید این افراد و عملکرد آنها نیست، بلکه می خواهم بگویم که واقعیت های اجتماعی آنچنان سرسخت عمل می کنند که اینگونه منجمد شده گان تاریخ در قطب « تنها سوسیالیسم موجود » را آب می کند و علی رغم میل باطنی شان آنها را وادار به اعتراف یک سری حقایق می کند، که فی الواقع سند خفّت و خواری و بیگانه پرستی شان را به نمایش می گذارد. هرچند تغییرات ذهنی این افراد در این شرایط عاشورا گونه غنیمتی است قابل ارج، ولی ملت بزرگ ایران انتظارات بیشتری از آنها دارند که همانا دراین شرایط، حداقل سر سائیدن به پیشگاه ملت شریف ایران و بوسیدن زمین ادب و یک عذرخواهی از اعمال ننگین گذشته شان است.

و چون موضوع این گفتار راجع به عملکرد پیشه وری است، از کتاب « مهاجرت سوسیالیستی » وام می گیرم. در صفحات 256 و 257 تحت عنوان مقایسه کلّی دو دوره مهاجرت چنین می خوانیم.

« اما مهاجران موج دوم ( 1325 به بعد ) سرنوشت دیگری داشتند. در این دوره، به استثناء جعفر پیشه وری که مرگ او مشکوک است و سرنوشت ویژه محمّد بی ریا و دکتر مهتاش، دیگر سردمداران فرقه دموکرات آذربایجان زنده ماندند. زندان و تبعید و محرومیت که موجب در بدری ها و بی خانمانی اشخاص و خانواده ها گردید، چنانچه ملاحظه شد عمومأ نصیب اعضای عادی و مسئولین متوسط فرقه شد. برخلاف رهبران حزب کمونیست ایران که اغلب افراد با شخصیت و مستقلی بودند، رهبران فرقه در مهاجرت مستقیمأ دست نشانده مقامات امنیتی- حزبی آذربایجان شوروی بودند. این است راز مصونیت آنها، البته وقتی در نظر بگیریم که فرقه دموکرات آذربایجان از اساس و از آغاز ساخته و پرداخته شوروی ها و سرنخ نیز در دست میر جعفر باقراف بود. در آن صورت دست نشاندگی رهبری فرقه در مهاجرت نیز در منطق قضایا می گنجد. از دیدگاه میر جعفر باقر اف « پدر آذربایجان واحد » فرقه دموکرات آذربایجان ابزار تحقق توهمّات اهریمنی او برای ضمیمه کردن آذربایجان ایران با انگیزه ایجاد سومین فدراسیون اتحاد جماهیر شوروی و دست یابی به عالی ترین مقامات در سیستم حزبی- دولتی اتحاد جماهیر شوروی بود. لذا حفظ و حراست از دستگاه گوش به فرمان فرقه و ابوابجمعی آن شرایط لازم برای تحقق سیاست او بود، حتی پس از کنگره بیستم و تغییر سیاست و دیپلماسی اتحاد شوروی نسبت به ایران دستگاه فرقه به گونه تحت الحمایه آذربایجان شوروی ادامه یافت. شوروی ها استخوان لای زخم ( فرقه دموکرات ) را برای نقشه های شیطانی توسعه طلبانه خود نگه داشتند. شایان توجه است که حتی پس از فروپاشی اتحاد جماهیرشوروی و حزب کمونیست شوروی، ناسیونالیست های آذربایجان از لاشه فرقه دموکرات دست بر نمی دارند و این دکّان ورشکسته و آبروباخته را برای سوداگری های احتمالی سرپا نگه داشتند »

پایان نقل و قول:

سئوالی که می شود در اینجا طرح کرد این است که جنات آقای بابک امیر خسروی! شما که این مسائل را می دانستید چرا " پسا پسا *" می راندید؟ چرا قبلاً یعنی بعد از پیروزی « انقلاب شکوهمند » این عملکرد ضد ایرانی را به قلم در نیاوردید؟ اینجاست که آن گفته های بالایم ثابت می شود که اگر شوروی مرحوم نشده بود و در پارامتر سیاسی جهان حضور می داشت، امروز هم سخنی اینچنین نمی شنیدیم. و کماکان این پیر توده ای ها برای خزیدن در دامن خرس از هیچ وطن فروشی ای دریغ نمی کردند.

ادامه دارد
نویسنده: احمد پناهنده

* " پسا پسا رونی " در لهجه و گویش گیلکی یعنی عقب عقب رفتن یا عقب عقب راندن

غائله ی آذربایجان و نقش میر جعفر پیشه وری

غائله ی آذربایجان و نقش میر جعفر پیشه وری

قسمت دوم

قبل از ورود به ماجرای غائله آذربایجان، ابتدا ببینیم میر جعفر پیشه وری کیست؟

برای روشن شدن زندگی نامه اش، رشته سخن را به خود ِ پیشه وری می سپاریم تا از زبان خویش به معرفی خود بپردازد. وام گرفته از کتاب" گذشته چراغ راه آینده است".

او می گوید« در زاویه سادات خلخال در سنه 1272 متولد شدم، در اثر حوادث و زدو خوردها در سن 12 سالگی با خانواده خود به قفقاز مهاجرت کردم و از آن تاریخ در تلاش معاش قدم گذاشتم….پس از انقلاب اکتبر….اقیانوس نهضت اجتماعی، مرا هم مانند سایر جوانان معاصر از جای خود تکان داده و به میدان مبارزه سیاسی انداخت….در آزادی ملل روسیه عملاً دخالت داشتم. در این کار بزرگ و پر افتخار علاوه بر مبارزه آزادیخواهی یک نظر ملّی هم مرا تحریک می کرد. من می دانستم که نجات و سعادت ملت و میهن من در پیشرفت رژیمی است که انقلابیون روسیه می خواهند و اگر غیر از لوای پر افتخار لنین، بیرق دیگری در روسیه در اهتزاز باشد، استقلال و آزادی ملت ایران همیشه در معرض خطر خواهد بود…..نهضت جنگل مرا هم مانند همه آزادیخواهان ایرانی جلب نمود…..به اتفاق دوستان صمیمی خود که اغلب آنها توی حزب توده هم هستند، در ده، شهر، در فرونت زیر آتش گلوله توپ پیش می رفتیم. کار می کردیم، نبرد می نمودیم. غذای روحی ما ایمان و عقیده بود….وقتی در ردیف آزادیخواهان بزرگ بودم و برای اجرای وظیفه سنگین و مسئولیت دار اجتماعی انتخاب می شدم، هرگز خود را بزرگ نمی دانستم….در جریان نهضت جنگل بنا به تصمیم مّلیون گیلان به تهران آمدم ودر آنجا سازمان سیاسی و شورای مرکزی اتحادیه کارگران را تشکیل دادم و ارگان روزنامه حقیقت را منتشر کردم…در دوره رضاخان چهار مرکز ما را بواسطه بازداشت و توقیف تعطیل کردند ولی ما خود را سربازان راه آزادی می دانستیم وپُست خود را ترک نکرده، پنجمین مرکز را تشکیل دادیم، فعالیت مطبوعاتی خود را به اروپا منتقل کرده روزنامه و مجلاّت خود را توانستیم از دیوار چینی که پلیس رضاخان دور ایران کشیده بود به ایران برسانیم. بالاخره در سال 1309 بازداشت شدیم…..هشت سال تمام در زندان قصر به غیر از ما زندانی سیاسی نبود….بالاخره بعد از هشت سال پنجاه وسه نفر را نزد ما آوردند. اینها همه تحصیل کرده و کتاب خوانده بودند. ولی تجربه ما را نداشتند». پایان نقل و قول و تأکید از من است.

بهتر است کمی در زندگی نامه اش درنگ کنیم، تا این فرد، که حتی امروزهم از نظر افراد و یا گروهها یی که هنوز دیوار گچین ذهنشان با فرو ریختن دیوار برلین تَرَک بر نداشته و الماس آگاهی در نهانگاه ذهنشان نتابیده است، ملّی است و حرکت اورا ملّی گرایانه ارزیابی می کنند را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهیم. همانطور که در مقالات گذشته و در باره ی جنبش جنگل اشاره کردم، همین آقای پیشه وری جزء بلشویکهای قفقاز بوده است که همراه حیدرخان عمواوغلی به گیلان آمده بود تا از طریق حزب بلشویک روسیه به رهبری لنین، گیلان و مازندران را تحت نام مبارزه ملّی از تن ایران جدا کنند و آنجا اشاره کردم که این افراد به دروغ زیر نام ملّی گرایی وهم چنین سؤاستفاده از وجهه ی مردمی میرزاکوچک خان، می خواستند به حرکتشان وجهه ی ملّی بدهند. حال اینکه این خزعبلات با اعلام جمهوری شوروی سوسیالیستی گیلان به روشنی بر ملا می شود و مقاصدشان برای مردم گیلان وایران عیان می گردد.

حال روی فرازهایی از رندگی نامه اش درنگ می کنیم تا ببینیم که آقای پیشه وری با چه نیّتی وارد جنبش گیلان شد و بعد با چه نیّتی به آذربایجان می رود و فرقه دموکرا ت را تشکیل می دهد؟

او می گوید « در آزادی ملل روسیه عملن دخالت داشتم » یعنی در کنار حزب بلشویک روسیه در آزادی ملت هایی مثل گرجستان، ارمنستان، تاجیکستان، ازبکستان، ترکمنستان، قرقیزستان، تاتارستان، مغولستان، آذربایجان و......شرکت داشته. وچقدر حیف شد که خیلی زود جوانمرگ شد و این سعادت نصیبش نشد که در رکاب استالین، خروشچف و برژنف سوار بر تانکهای روسی خیابان های بوداپست، پراگ، هاوانا، سایگون، کره، کابل و قبل از این کشورها، کشورهای شمال اروپا را شخم بزند و بیرق پر افتخار لنین را به اهتزاز در بیاورد. و مدعی است که نجات و سعادت ملت و میهن من ( بخوان آذربایجان ) در پیشرفت رژیمی است که انقلابیون روسیه می خواهند. یعنی با زبان الکن خودش می گوید، من دنبال رژیمی در ایران هستم که مورد پسند انقلابیون روسیه باشد و اگر غیر از لوای پر افتخار لنین، بیرق دیگری در روسیه در اهتزاز باشد، استقلال و آزادی ( بخوان جدایی ) ملت ایران همیشه در معرض خطر خواهد بود. به عبارت دیگر استقلال و آزادی ملت ایران به وجود ذی وجود بلشویسم روسیه وابسته است. یعنی بشتابید به طرف پیغمبری که در روسیه ظهور کرده ودنبال امّت پریشان انتر ناسیونالیسم پرولتری است. پس بکوشیم در هر نقطه ای از ایران این لوای پر افتخار لنین را بر افرازیم. زیرا هر گونه سیستم و یا مرامی را که اگر موافق روسیه بلشویک نباشد و در ایران بخواهد قدرت را در دست بگیرد، ایران در معرض خطر است. به عبارت ساده تر هر گونه عدول از رهبری پیغمبرگونه ی لنین و سپس استالین، ضدّیت با مذهب پرولتاریا است و بزودی در زیر چکش و داس و سندان، گردن زده می شوید و یا در سیبری « بهشت زحمتکشان » جان می سپارید.

و با این ایده آقای پیشه وری همراه رفقای دیگرش به گیلان میرود و آن عمل خیانتکارانه را انجام می دهند. و پس از آن، بعد از جنگ جهانی دوم به تبریز میرود تا مأموریت دیگری را که همانا جدا کردن آذربایجان است، به دستور استالین انجام دهد.

او در قسمت دیگری از معرفی نامه اش اشاره می کند « در جریان نهضت جنگل بنا به تصمیم مّلیون گیلان به تهران آمدم و در آنجا سازمان سیاسی و شورای مرکزی اتحادیه کارگران را تشکیل دادم.....و بالاخره در سال 1309 بازداشت شدم » نیک می دانیم که میرزاکوچک خان پس از فهمیدن توطئه ی حزب بلشویک لنین عطای ریاست دولت شوروی سوسیا لیستی گیلان را به لقایش می بخشد و با یارانش به جنگل عقب نشینی می کند و از این پس این جمهوری تحت ریاست احسان الله خان اداره میشود و پیشه وری هم یکی از وزرایش است. حال به چه دلیل می گوید که به تصمیم مّلیون گیلان به تهران آمدم؟ زیرا بعد از عقب نشینی میرزا کوچک خان همراه یارانش به جنگل، دیگرفردی که مّلی باشد، در آن جمهوری کذائی وجود نداشت و هر چه بود سرسپردگان قبله ی " انترناسیونالیسم " پرولتری به پیغمبری لنین و سپس استالین بودند که آرزو داشتند گیلان و مازندران را به " بهشت بَرَین زحمتکشان " ملعق کنند. زیرا پس از رفتن میرزاکوچک خان، آنچه که باقی مانده بود اعضای حزب لنین و دنباله رونده گانشان مثل حیدرخان عمواغلی، احسان الله خان، پیشه وری و.....بودند که اساساً ملّی قلمداد کردن این افراد، توهین به مقوله ملّی گرایی است. بگذریم که در رابطه با مردم گیلان، استفاده از مقوله ملّی اساسن درست نیست، و گیلانیان مانند سایر اقوام ایرانی، یکی از قوم ها هستند. چون ملتی بنام گیلان وجود ندارد که بعد با این ترفند، نام حکومت ملّی را روی آن بگذاریم و بعد در صدد جدایی آن اقدام کنیم، خیر.

ما یک ملت داریم، که آن هم ملت ایران است و گیلانیها هم مثل سایر اقوام در ایران، همگی جزء ملت ایران هستند.

هم چنین می دانیم که جنبش جنگل در سال 1300 پرونده اش بسته شد. حیدرخان در یک جنگ داخلی با میرزاکوچک خان کشته می شود، احسان الله خان و رفقای دیگرش به روسیه فرار می کنند، پیشه وری به تهران می آید و سازمان سیاسی و شورای مرکزی اتحادیه کارگران را تشکیل می دهد. جمهوری لنین ساخته ی شوروی سوسیالیستی گیلان بوسیله سردارسپه، رضاخان به زباله دان تاریخ ریخته می شود. در همین اوضاع می بینیم، پیشه وری به گفته خودش، تا سال 1309 فعالیت سیاسی می کرده و حتی روزنامه ای بنام " حقیقت " منتشر می کرده و به قول خودش اتحادیه کارگری هم داشته است. پس با این وصف، جامعه در آن شرایط، بایستی یک جامعه باز بوده باشد که افرادی مثل آقای پیشه وری فعالیت کمونیستی داشته باشند و بتوانند اتحادیه کارگری هم تشکیل دهند. فراموش نبایستی کرد که آقای پیشه وری در سال 1299 یکی از وزرای کابینه میرزاکوچک خان و سپس احسان الله خان بوده است. پس چگونه است که این فرد تا سال 1309 فعالیت سیاسی، آن هم از نوع اشتراکی انجام می داد؟ در حالی که می دانیم رضاشاه در این زمان 6 سال از پادشاهی اش می گذشت و با این وجود کاری به او نداشته است. اینجا ست که دم خروس بازهم بیرون می آید و دست دروغ و وارونه جلوه دادن باصطلاح روشنفکران را باز می کند، که شرایط دوران رضاشاهی را از روی غرض و مرض و غیر منصفانه، سیاه و تاریک جلوه می دهند. برای اثبات این مدعایم بهتر است، فراز دیگری از معرفی نامه اش را بخوانیم، تا این موضوع قابل فهم گردد.

پیشه وری می گوید « هشت سال تمام در قصر به غیر از ما ( بخوان کمونیستهای قفقاز) زندانی سیاسی نبودند، تا اینکه در سال 1317 آن " 53 نفر" معروف که بعدأ همگی توده ای شدند، دستگیر شدند». به عبارت دیگر فضای اجتماعی مورد بحث، اینطور نبوده که نیروهای سیاسی و آگاه اجازه فعالیت نداشته باشند، بلکه نیروهایی تحت پیگرد قانونی قرار می گرفتند که افکاراشتراکی داشتند و خواهان ادغام ایران به شوروی بودند، زیرا می خواستند پرچم پر افتخار لنین، در ایران در اهتزاز باشد. به همین جهت فعالیتشان غیر قانونی اعلام شده بود و مورد پیگرد قرار گرفته بودند، از جمله 53 نفر معروف. چون اگر غیر از این می بود، یعنی اگرهمه آگاهان سیاسی تحت پیگرد قرار می گرفتند، اساسن هیچ گونه پیشرفتی نمی بایستی در جامعه حاصل می شد. در حالی که تاریخ در این مورد گواهی می دهد که افراد آگاهی چون محمد علی فروغی، علی اکبرداور، علی اصغرحکمت، علی دشتی و.....در کنار رضاشاه قرار گرفتند و با او همکاری کردند.



نتیجه گیری:

1- با توضیحات بالا وهم چنین در مقالات ِ گذشته، « اقیانوس نهضت اجتماعی لنینی»، چون نتوانسته است از سدّ ایران عبورکند و« لوای پر افتخار لنین» را بوسیله پیشه وری ها در ایران به اهتزاز در آورد، پس بایستی مدافعین و نگاهبانان سدّ نفوذ ِ بلشویک در ایران را تخریب کرد. وهرآنچه را که رضاشاه و پس از آن محمدرضاشاه انجام داده بودند، وارونه جلوه داد و از آنها چهره ای زشت به اذهان ناآگاه عمومی معرفی کرد وخاک در چشمان مردم پاشید. واین آن خواسته ای است که از آن تاریخ شروع شده و تا کنون ادامه دارد. هر چند پس از فروریزی دیوار برلین، دیوارهای ذهنی بسیاری از آنها فرو ریخت ولی هستند کسانی از آنها که هنوز در کوچه پس کوچه های 80 سال پیش قدم می زنند. حرکات مشعشع و گاهن خیانت کارانه ی خودشان را در زرورق خدمت به خلق جا می زنند و خدمات به واقع خدمت رضاشاه و محمدرضاشاه را وطن فروشی و خدمت به بیگانه ارزیابی می کنند. به خودشان حق می دهند هر حرکت بغایت ضد منافع ایران را انجام دهند ودر جهت بی ثبات کردن شیرازه وامنیّت مملکت گام بردارند ولی آنانی که در رأس حاکمیت برای مسئولیت سنگین حفط امنیّت و منافع ملت، قدم بر می دارند، را بر خود بر نتابند. به خود حق می دهند پرچم « پر افتخار لنین» را در سراسر ایران به اهتزاز در آورند ولی پرچم سه رنگ، با نشان شیرو خورشید را که سنبل و نماد کشور ایران در جامعه بین المللی است، ارتجاعی ارزیابی کنند. سرود ملی و میهنی « ای ایران » را که فریادهای برخواسته از یاخته های ایران دوستان و وطن پرستان است که از خامه شاعر ملی ومردمی آقای " گل وگلاب " بیرون آمده، شوونیستی می دانند وپنبه در گوش فرو می کنند تا آن را نشنوند و یا سالن و محل اجرای آن را ترک می کنند ولی با آهنگ سرود « انترناسیونالیسم » که ساخته و پرداخته کشور « بهشت زحمتکشان » است، سینه می زنند و اشک پرولتری می ریزیند. کافی است جهت اثبات گفته های بالا، به موضع گیریها، گفته ها، آثارو خاطرات این روشنفکرهای مغرض و غیر منصف نگاه کنید و یا توجه مبذول دارید. از نطر اینها سراسر دوران پهلوی اول و دوم، جز بدبختی، فلاکت، کشتار، زندان، فحشاء، عقب افتادگی، چیز دیگری نصیب مردم ایران نشده است. وتمامی حرکاتشان در خدمت بیگانه بوده است. از این جهت به خودشان حق می دادند و می دهند که تمامی دستاوردهای دوران پهلوی اول ودوم را با خشمی شترگونه و کینه ای عاشورا سا، در هم بکوبند و ویران کنند. ودیدیم که کردند و بر ویرانه های آن دوره های دوران ساز، پیروزی « انقلاب شکوهمند» راجشن گرفتند و از این طریق تمامی مردم ایران وشرایط اجتماعی را حداقل یک قرن عقب بردند. اگر راست نیست، پس بنگرید صورتهای تکیده مردم ایران را که در آن دو دوران گذشته، انارگونه بودند، بنگرید زنان و دختران جوانمان را که چگونه در گونی سیاه وتیره پیچیده شده اند در حالی که در آن دو دوره گذشته، زیبایی اجتماعی از حضورفعالشان، سرشار بود. بنگرید جوانان برومند و آینده سازرا که ناامید به خواب می روند و نا امید از خواب بیدار می شوند در حالی که در دوران گذشته، برق امید از نگاه ها سرشار بود وخنده عشقِ به زندگی مثل گل بین دولب باز می شد. اما امروز چی؟ آیا امروز عشقی، خنده ای، آوازی درتمامی دل، روی دولب و در حنجره باقی مانده است؟ اصلأ آیا قناریها می خوانند، آیا نُکشان را به هم می زنند ودر بهار زندگی به خانه بخت می روند و آیا عشق نمرده است؟ این است « بهشت زحمتکشان» که دنبالش بودید و برای رسیدن به آن سر از پا نمی شنا ختید. نگویئد که اینطوری نمی خواستیم و خمینی انقلاب ما را دزدید. اگر چنین نمی خواستید، پس چگونه می خواستید؟ میدانیم که مدینه فاضله و آرمان شهر شماها شوروی مرحوم بوده است و میدانیم که در ضمیرتان خواهان آرمان شهر موجود مثل کره شمالی و یا کوبا هستید که می خواهید مانند فیدل کاسترو و کیم سونگ ایل دیواری بدور ایران بکشید ومردم را به گروگان بگیرید واز جهان آزاد باج خواهی کنید. خوب، همین کارها را رژیم آخوندی در ایران می کند، یعنی مردم را به گروگان گرفته و از جهان آزاد بوسیله سلاح تروریسم و نقص حقوق بشر باج خواهی می کند. با فیدل کاسترو،کیم سونگ ایل، پوتین و چین روابط حسنه دارد، فی الواقع نبایستی بین مخالفین " امپریالیسم جهانی به سرکردگی امپریالیسم آمریکا " و رژیم جمهوری اسلامی اختلافی وجود داشته باشد. تنها اشکال ویا اختلاف خیلی خیلی خیلی کوچک، انحصارطلبی بسیار جزئی آخوندها است که مانع می شود قدرت را با دیگر برادران و رفقا شریک شود. و از این جهت من به این رژیم واپسگرا در ایران که در همه ی زمینه ها لاحق است، حق می دهم که چنین بیاندیشد. مگر لنین، استالین، خروشچف، برژنف، کیم سونگ ایل، فیدل کاسترو، پوتین و....چنین نمی اندیشیدند و نمی اندیشند و چنین نبودند و نیستند؟ و آیا اگر نیروهای چپ از قماش حزب توده، چریک های فدایی و مجاهدین خلق قدرت را در دست می گرفتند، چنین نمی کردند؟ نگوئید، نه، زیرا هنوز به قدرت نرسیده به دور خود دیوارکشیده اند، وای به روزی که قدرت را قبضه کنند. آنوقت من فکر می کنم سراسر ایرن، سیبری می شود و اردوی کار. واز این جهت خیلی خوشحالم که نیروهای از این قماش را در اپوزیسیون می بینم که هیچ شانسی ندارند تا به عنوان نیروی تعیین کننده مطرح بشوند و بسیار خوشحال می شوم که اگر بخواهند یک تجدید نظری در ذهن و فکر خودشان انجام دهند و به منافع ملّی ایران وکشور ایران در تمامیتش بیاندیشند. آنوقت است مردم آغوش خود را برای پذیرش آنها باز وبا آنها همکاری می کنند.

2- قیام کلنل محمد تقی خان پسیان در خراسان با کشته شدن کلنل در 9 مهر ماه 1300 در تپه جعفر آباد بر گِل نشست. جنبش جنگل هم با مرگ میرزاکوچک خان در بهمن ماه 1300 در کوه های طالش خاتمه پیدا کرد. در همین زمان یعنی، در سال 1300 پیشه وری به گفته خودش به درخواست سران جنبش جنگل، یعنی حیدرخان عمواغلی و احسان الله خان دوستدار به تهران می آید و یک سازمان سیاسی و شورای مرکزی اتحادیه کارگران را تشکیل می دهد و ارگانی بنام روزنامه " حقیقت " را منتشر می کند. همزمانی این رویدادها، این سئوال را در ذهن ایجاد می کند، که آیا آمدن میر جعفر پیشه وری به تهران با نقشه ای از پیش تعین شده نبوده است؟ زیرا می دانیم که قبل از شکست قیام خراسان، کلنل محمد تقی خان پسیان با سران جنبش جنگل تماس برقرار می کند و از طرف دیگربا جلب حمایت بلشویکهای ترکمنستان شوروی، تصمیم می گیرند، تا به کمک هم به تهران حمله کنند و تهران را در اختیار خودشان بگیرند. و پیشه وری در این زمان ماموریت فراهم کردن ِ زمینه هجوم آنها را به تهران فراهم می کند. و این نقشه در زمانی اتفاق افتاد که در سراسر ایران هرج و مرج حاکم بوده است. بنابراین با طرح سئوال بالا، نمیشود نتیجه گرفت که حزب بلشویک روسیه می خواسته از طریق عوامل خودش، ایران را ببلعد؟ جواب این سئوال اگر تا دیروز مشکل بوده است، امروز دیگر جای هیچ شک و شبهه ای باقی نمی گذارد که شوروی چه در موقع لنین و چه بعداً استالین می خواسته است صفحات شمالی کشور، یعنی از خراسان تا آذربایجان و کردستان را به خود ملحق کند. صحت این گفتار، پشتوانه اش سندی است که در هفته نامه کیهان و نیمروز چاپ شده است که می توانید به آن رجوع کنید. فراموش نباید کرد که یکی از آرزوهای استراتژیک روسیه تزاری قبل از انقلاب اکتبر 1917 و شوروی لنینی و استالینی مرحوم شده و چه بسا روسیه پوتینی رسیدن به آبهای گرم بوده است و هست.

ادامه دارد
نویسنده: احمد پناهنده

غایله ی آذربایجان و نقش میر جعفر پیشه وری

احمد پناهنده

قسمت اول

همین روزهای ِ در پیش سالروز باز پس گیری ِ آذربایجان ِ جان ِ همه ی جانان است که با دسیسه ی ارتش ِ سرخ ِ استالین و مزدوری ِ پیشه وری برای بیگانگان، از تن ِ زخمی ایران جدا شده بود و حماسه سازان تاریخ ِ شکوهمند ایران درست یکسال پس از جدا شدن آذربایجان آن را از حلقوم استالین، میر جعفر باقر اف و بیگانه خویی چون پیشه وری بیرون آوردند و به مام وطن برگشت دادند.
این قلم در سالهای گذشته که هنوز پیشه وری برای قبیله ی چپ عنصر " ملی " ارزیابی می شد و هر بار در این روزها برایش اشگ پرولتری می ریختند، قلم در خون ِ جگر برد و ماهیت ِ کثیف و خیانتکارانه ی این جرثومه ی ِ بیگانه پرست را در پیشگاه همه ی ایرانیان، دفتر ِ خیانتش را باز گشود و وجدانهای ِ خفته ی سالیان را به هوشیاری بیدار کرد.
از آن پس بود که قلمهای ِ وجدان های بیدار شده به رقصی شکوهمند به چرخش در آمدند و هر یک گوشه ای از این جنایت و خیانت تاریخی را دروازه گشودند تا ماهیت ِ این بیگانه پرستان را هر چه عریان تر در چشمان ِ مشتاقان ایران در تمامیت ارضی و آبی اش آینه بکارند.
و چنین بود که حتی همدستان ِ سابق پیشه وری در قبیله ی چپ به خود جرئت دادند تا مقاصد ِ بیگانه پرستی و خیانت کارانه ی پیشه وری و شرکا را بر ملت با فرهنگ ایران، صفحات ِ تاریخ بگشایند.
امروز که ملت ِ بزرگ و شریف ِ ایران با تمامی ِ جان و توان خود با اهریمن ِ فرود آمده بر سریر ِ ایران و در جای جای ِ جان ِ ایرانزمین یک مبارزه ی شکوهمند را در همه سویش بر علیه حکومت اسلامی پیش می برند، کرکسان ِ بیگانه پرست و ضد ایران در گوشه و کنار نیاخاکمان چنگال ِ خون آلود خود را در تن زخمی ایران فرو کردند تا در فرصت مناسب و سست شدن قدرت ِ مرکزی، تکه ی جدایی، جدا کنند.
اما نمی دانند که ایرانیان هرگز اجازه ی چنین جسارتی را به هیچ بیگانه و بیگانه پرستی نمی دهند و نخواهند داد. و تا جان در بدن دارند با تمامی توانشان از نیاخاکشان دفاع و حفاظت می کنند و خواهند کرد.
اینک به همین مناسبت یکبار دیگر جنایت و خیانت پیشه وری و شرکای ِ چپش را که حاصل پژوهش این قلم است، با هم می خوانیم. این پژوهش در شش قسمت تهیه گردیده است که قسمت اول آن به پیام شاهزاده رضا پهلوی مزین شده است که پیامی است بر آمده از جان و خرد هر ایرانی ِ پاک سرشت.
پیام شاهزاده رضا پهلوی به مناسبت روز آزاد سازی آذربایجان و تعیین تکلیف با سپاه پاسداران


پنجشنبه 12 آذر 1388

هم میهنانم،

۲۱ آذر، روز مقدس رهایی آذربایجان از چنگال بیگانگان، یکی از زرین ترین روزها در تاریخ نوین ایران است، روزی که در آن میهن پرستی، دلیری، هشیاری سیاسی سرامدان وقت و همبستگی ملی و تمدنی میان همۀ تیره های قوم ایرانی، به شریف ترین وجهی نمود یافت. ایران ما در آن روزها، طی دو سدۀ پیاپی، بر اثر زور و نیرنگ بیگانه، و ناشایستگی بی مرز زمام داران خرافه پرستی که با سنت و تمدن ایرانزمین بیگانه تر از هر بیگانه ای بودند، کوچک تر شده بود، در ۲۱ آذر اما، بر این روند تباهی و تراشیده شدن پیوسته، نقطۀ پایانی نهاده شد.

۲۱ آذر اما نه بی پیشینه است و نه بی پَسینه: سنت شکوهمند پایداری ایرانی از همان فردای قادسیه و به زیر کشیده شدن درفش کاویانی که کاوۀ آهنگر برای نخستین بار بر ضد ضحاک و به پشتیبانی از فریدون برافراشته بود، آغاز شد. رستم فرخزاد، سردار بزرگ ارتش ایرانشهر، اگر چه شکست خورد و در کارزار با اهل بیابان، خون پاک خود را نثار میهن اش کرد، اما در برابر آن تازشگران و ضحاکان نو آئین آنچنان دلاورانه جنگید که روح تمدن ایرانزمین برای همیشه سربلند و شکست ناپذیر بر جای ماند. آری، ایران در قادسیه در هم شکست، اما نه به خاک افتاد و نه هرگز زمین گیر شد. خیلی زود، پایداری آن ابرمردان در آن شوم ترین روز تاریخ ایران به یک اسطوره فراروئید و خون ایستادگی و نه گفتن به دشمن نوین، در رگ های فرزندان ایرانشهر به چرخش درآمد.

ایرانیان،

همین روح واحد، یکپارچه، و شکست ناپذیراست که یگانگی ملی و پیوستگی فرهنگی قوم ما را در درازای تاریخ پر فراز و نشیب میهن فراهم آورده است. همین روح است که بابک های همۀ دوران ها را، در فراســوی زمــان، به یک تـن واحــد مبـدل می کنــد و آزادی آذربایجـان را به آزادی خرمشهر می پیونداند. روزی که در آن، مرد سبکسری طعم شکست را چشید که خود را سردار نوین قادسیه می نامید و بر آن شده بود تا از شورش کوری که خمینی با کودتای فرهنگی اش در جان میهن فروانداخته بود و دسته دسته سربازان وارسته و افسران بزرگ میهن را به جوخۀ اعدام می سپرد، بهره برداری کند و ایران را برای همیشه نابود گرداند. در آن لحظۀ تاریخی اما، با آنکه خمینی، با شرارتی ناب و دشمن شاد کن، دشنۀ نفاق و بد دلی و بدگمانی را در میان سربازان و سرداران ایرانی فرو کرده بود، همان روح کهن و یگانۀ ملی باعث شد تا از یکایک دلاوران ارتش شاهنشاهی تا همۀ سپاهیان و جانبازان میهن پرست بسیجی، همه در کنار هم و دوش به دوش یکدیگر، در راه پاسبانی از خاک و آب میهن جانفشانی کنند.

و امروز، در بزرگداشت روز رهایی آذربایجان از چنگال دشمن و پیوند منطقی آن با جبران قادسیه و آزادی پر شکوه خرمشهر، روی سخن من با همۀ نظامیان، به ویژه با سپاه پاسداران است: سرداران، در کجای تاریخ ایستاده اید؟ در سوی تاریکی ها و یا در میانگاه روشنی ها؟ در کنار ایران، و یا که نه، در برابر ایران؟ این پرسشی ست که یکایک شما باید به آن پاسخی روشن و بی پرده دهید، چرا که ایزد زمان، لحظۀ تعیین تکلیف تاریخی را برای ملت ما فرارسانده است و هیچ چیز سنگین تر و خُرد کننده تر از بارِ پرسشی نیست که هنگام درانداختن و پاسخ دادن اش فرارسیده باشد.

پس، با تکیه به هفت هزار سال تاریخ ایرانزمین از شما می پرسم: می خواهید پاسدار چه چیز باشید؟ پاسدار ایران و کیان تمدن و فرهنگ ایرانزمین، و یا که نه، پاسدار انقلاب ویران کننده و ایرانسوزی که خمینی پایه اش گذاشت؟ می خواهید پاسدار سی سال تاریکی و تباهی و جنایت عریان باشید، و یا پاسدار هفت هزار سال شکوه و درخشش و خردمندی؟ می خواهید آسمان ولایت خشم و ستم و جهل را پاسداری کنید که جز طوفان جنایت چیزی به مردمان این بوم کُهن پیشکش نکرده است، و یا که خیر، برانید تا آسمان سرشار از نیکی و پاکی ایرانزمین را نگهبانی کنید، که هرگز چیزی جز باران عشق و راستی بر سر فرزندان اش نبارانده و نخواهد باراند؟

امروز در ایران بیگانگانی حکومت می کنند که منادیان عدم اند و متولیان انکار، انکار راستی و زیبایی، انکار نیکی و سازندگی، انکار ایران؛ ما با بیگانگانی روبروئیم که جوان ایرانی را به جرم آنکه می گوید من آمده ام تا ایران ام را پس بگیرم، به گلوله می بندند و در زندان بر او، از دختر و پسر، با بی شرمی وصف ناپذیر، ددمنشانه ترین و غیر انسانی ترین رفتارها را روا می دارند. امروز نظام خلافت جهل و جمهوری دروغ، که نه از آزادی بویی برده است و نه از استقلال، کار را بدان درجه از بَد کرداری و اهرمن خویی رسانده است که جان انسان ایرانی را هم ارز آشغال می پندارد و حتی جرم آتش زدن سطل زباله نیز، توسط جوانان پاک نهادی که سلاحی جز دو انگشت شان به نشانۀ صلح و پیروزی ندارند، شکنجه و تبعید و یا حتی اعدام شده است. براین دور باطل اِشغال شدگی تمدنی و به جا نیاوردن ایرانیت باید نقطۀ پایانی نهاد و حکومت را، بی هیچ کم و کاستی، به ایرانی و مبانی ایرانی گری بازگرداند.

سرداران، پدر معنوی ایرانزمین، زرتشت بزرگ، می گوید: "بشنوید با گوش های تان بهترین چیزها را، به آن ها با چشمان روشن بین ذهن تان بنگرید، تا باشد که هریک از شما، از زن و مرد، پیش از آن هنگام که فرجام بزرگ فرارسد، در گزینش میان دو راه و دو باور، آن راه و باوری را برگزینید که به نیکی و راستی می انجامد".

سرداران، در فرایند این بازگشت به گوهر تمدن میهن، در فرایند بازگشت به فرهنگ آزادی و راست منشی ایرانی، شما که امروز در آستانۀ بزرگ ترین گزینش تاریخ ایستاده اید، کدام راه و باور را برمی گزینید؟ راستی و نیکی ایرانیت و یا دروغ ولایت و خلافت را؟ شما، به عنوان سرباز و افسر، خود را در کدام سوی جبهۀ تاریخ می پندارید؟ در جبهۀ آزادگی و بزرگی و یا در جبهۀ بندگی و صغارت؟ در جبهۀ ایرانشهر و در کنار رستم و هرمزان و فیروز، در کنار بابک و مازیار و مرداویج، و یا که خیر، در جبهۀ اهل تازش و سوزش، و در کنار خالد بن ولید و نعمان بن مقرن و سعد ابن ابی وقاص؟

و در نهایت، آیا به راستی می خواهید به عنوان کسانی که اونیفورم مقدس ایرانیت را بر تن دارید، پروانه دهید تا یک نهاد انسان ستیز، کهریزکی و ضحاک پرور که جز وارونگی ایران چیزی را نمایندگی نمی کند، به ایرانیان و جهانیان، به دروغ طوری وانمود کند که شما، میراث داران آزادگان را به گروگان گرفته است و تا سطح گزمه و مزدور و آلت دست فرو آورده است؟

آیا به راستی برآنیـد که سرنوشت خود و فرزنـدان خود و میهن گران تــر از جان تان را بـا نهادی شکنجه گر و رو به موت گره زنید تــا که در خود آگاهی تاریخـی ایرانیان نام تان را بـا بزرگ ترین ننگ ها یاد آورند؟ و یا که نه، برآنید که روی به پارسه و زادگاه آزادگان برگردانید؛ برآنید که در این فصل جا به جا شدن تاریخ، درفش کاویان تمدن ایرانزمین را از زمین بردارید؛ برآنید که با پشتیبانی خردمندانه از خواست های به حق و غیر خشونت آمیز نسل جوان ایران، شیوۀ آزادگی، رواداری ایرانشهری و منش هخامنشی را برگزینید؛ و در نهایت، برآنید که پای برشرافت بفشارید و گام در راه روشن سپاه جاوید کوروش کبیر نهید تا که اینچنین، نام نیک خود را در دفتر ایام، با ابدیت پیوند زنید.

سی سال دروغ و سنت تاریک و بیگانه ای که بر آن ایستاده است، و یا هفت هزار سال راستی و فروغ، پرسش این است.

خداوند نگهدار ایران باد

رضا پهلوی

شانزده آذر با کربلا سالاران بیگانه است

شانزده آذر با کربلا سالاران بیگانه است

به همه ی آن کسان و ناکسانی که می خواهند در این شرایط ِ شکوهمند جنبش مردمی ملت ایران علیه حکومت اسلامی کربلای 16 آذر راه بیاندازند و عاشورا وار بر سر و سینه ی بی مقدار خود بکوبند و از این طریق مثل همیشه با حکومت اسلامی همدردی کنند، لازم است گفته شود که 16 آذر سالها است که با کربلا و کربلائیان بیگانه است زیرا ملت ایران در طی این 35 سال حکومت اسلامی به قدر کافی
بیدار شدند و فهمیدند آنانیکه برای این روزها عزا می گرفتند وُ می گیرند، بیشتر برای فرار از پاسخگویی پرونده ی سراسر ننگینشان است که برای حاکم کردن همین حکومت اسلامی ِ جهل و جنون، چهار نعل به زیر " درخت سیب " شتافتند و ارتجاعمرد زمان را بر روی شانه های بی مقدارشان سوار کردند و جنازه اش را بر بستر زندگی ملت ایران در همه ی عرصه ها انداختند.
بنا براین 16 آذر با طینت کربلایی و عاشورایی این کسان و ناکسان بیگانه است و می رود چون روز قدس سابق، 13 آبان، 18 تیر ، 22 خرداد و عاشورای سال 88 در سراسر ایران پای بر گلوگاه همین حکومت اسلامی بگذارد که این کسان و ناکسان سرنوشت خودشان را با آنها گره زده اند.
آری
این سالها و همچنین این روزها مقالاتی را در باره ی همین رویداد در سایت های مختلف دیدم که با خواندنشان نسبت به نویسندگان ِ آنها دچار یأس شدم. زیرا بایستی اعتراف کنم که در اینگونه مقالات، درسی و یا اندیشه ای نیافتم، که نشان از بلوغ ِ فکری باشد، بلکه بر عکس در این مقالات تا بخواهی مشتی شعار و حرف و حدیث ِ کلیشه ای یافت می شود که پیوند ِ ارگانیک با شعارهای باصطلاح انقلابیون دهه ی 30 تا 50 ی خورشیدی را با خود حمل می کند که جملگی فرهنگنامه ی نیروهای ِ " چپ ِ " آن سالیان را تشکیل می داد. زیرا انتظار می رفت که این نیروها و نویسندگان ِ چنین مقالاتی، پس از شوک ِ " انقلاب شکوهمند اسلامی " از خواب سُکر آور و مرگ پرور که در آن خو گرفته بودند و با دیدن و لمس کردن جنایات ِ به طول و عرض تاریخ ِ حکومت اسلامی که همگی ِ این نیروها در ارتکابش در حد ِ وزن و قامت خود شریک هستند، بیدار شوند و از این بیداری، وجدانهای ِ آنها هشیار گردد. زیرا در آن آشفته بازار ِ سالهای ِ انقلابی گری ِ کور وُ کر که ریشه در جنگ سرد داشت و حرکت و بلوایشان جزء بر هم زدن شیرازه و شالوده ی جامعه ی سالار ِ مدنی در زمینه ی اجتماعی و حاکم کردن نیروهای ِ متمایل به کشور ِ " خرس ِ " بدخیم و یا به تخت نشاندن ِ از گور گریختگان تاریخ نداشت، به جا بود امروز اندکی اندیشه می کردند و خردمندانه مسائل ِ روز را ارزیابی می نمودند.
امروز اما پیگیری آن حرکات در همان شکل و قواره و فریاد کشیدن ِ بی مالیات، نفعش در جیب چه کسانی می رود؟ فراموش نکنیم که حکومت اسلامی امروز با حکم رانی ننگینش از این فریادها و ناله های دشمن شادکن به نحو احسن استفاده می کند و خود رهبری این فریادها را به عهده می گیرد و به خود مشروعیت می دهد. باور کنید حکومت اسلامی منتظر چنین کربلاهایی است تا بتواند فریادها را از سر ِ خود وا کند و بر سر وُ پیکر ِ ما فرو ریزد. امروز عمده کردن تضاد ِ آن شرایطی که گذشت، جزء تفرقه و جدایی و وا گرایی بین نیروهای مخالف ِ حکومت اسلامی و شاد کردن دایناسورهای حاکم، ثمر ِ دیگری ندارد. زیرا باید بدانیم که 16 آذر ِ آن سالها هنوز چند و چونش بر همگان روشن نیست بلکه با تبلیغات کور وُ کر کننده ی نیروهایی که به سمت کرملین نماز می خواندند و اشک پرولتری می ریختند، دامن زده شد. بدون اینکه واقعیت امر را به من و تو ما و شما توضیح داده باشند. امروز نوحه خواندن و ناله سردادن برای واقعه ی 16 آذر ِ گذشته مشکلی از مشکلات بی شمار مبتلا به جامعه ی ایران را حل نمی کند. هر چند یادآوری آن روز جهت آموختن و درس گرفتن از گذشته لازم است ولی عاشورائی کردن این روز جهت فرار از پاسخ گوئی تمامی احزاب، گروهها، شخصیتها و روشنفکران نسبت به عملکرد ِ نا شادشان در رابطه با به قدرت رساندن حکومت ِ سیاه ِ آخوندی می تواند معنی دهد که با قصد وُ غرض و برای مشروعیت بخشیدن به مشروعیت نداشته ی خودشان، به گذشته چنگ می اندازند. در حالی که تاریخ، گذشته ی ناشادی را از آنها برای نسل پس از « انقلاب شکوهمند اسلامی » گزارش کرده است.
زیزا همگی می دانیم که در این 35 سال حاکمیت سیاه ِ واپس گرایان، جنایاتی به تمامی طول و عرض تاریخ ایران بوقوع پیوسته و هر روز از سال را می شود بزرگ کرد و بر فرق این رژیم پوسیده کوبید. 16 آذر سال 1332 مربوط به تاریخ است و در ذهن ِ جوان ِ ما رنگ ِ امروزی ندارد. آنچه که نسل جوان دنبال آن است، 18 تیر و 22 خرداد است که خود با پوست و گوشت آن را لمس کرده و هزینه اش را پرداخته است. امروز برجسته کردن اتفاقاتی که به تاریخ پیوسته است و پشت آن سینه زدن، نوحه خواندن، دامن چاک دادن و عاشورائی کردن ِ آن هیچ خدمتی در جهت مبارزه با این سیستم ستمگر که بر جان و مال و ناموس و ثروت ملّی ما حاکم و سوار است، نمی کند. بلکه بر عکس چه بسا می تواند خدمتی به همین رژیم برساند.
باید بدانیم که ملت ایران در شرایط کنونی در یک مبارزه ی تاریخ ساز با رژیم ولایت فقیه بسر می برد. بنا براین انرژیها و خواست ِ قلبی و ذهنی همه ی نیروهای سیاسی که ادعای ِ مبارزه با این رژیم را دارند بایستی در جهت برجسته کردن ِ هر چه بیشتر ِ داغ و درفش و ظلم و جنایت ِ این رژیم بکار گرفته شود و از هرز رفتن انرژیها و مبارزات مردم در جهت به " ترکستان " ختم شدن جلو گیری کنند. معنی اش این است که باید 16 آذر و رویدادهایی از این دست را مثل روز قدس ِ سابق و 13 آبان و یا ۲۲ خرداد با تمامی جان و توان علیه ی تمامیت حکومت اسلامی بکار بگیریم و با شعارهای ایرانی که تاریخ و فرهنگ و شهریاری ایرانشهر ِ ما را حکایت کند با صدای رسا چون باران در همه ی نیا خاکمان عشق و عِرق به ایران ببارانیم.
و باید بدانیم که رویداد ِ 16 آذر ِ گذشته مثل وقایع تاریخی دیگر به تاریخ پیوسته و هر ایرانی می تواند به تاریخ رجوع کند و همه جانبه به آن رویداد نگاه کند. اما نسل جوان امروز با رژیم حکومت اسلامی درگیر است و این رژیم در مقابل خواست ِ دانشجویان 18 تیر، 22 خرداد و روزهای پس از آن را آفرید. معنی اش این است که نگذاریم شخصیت ها، گروه ها و احزاب ِ همکار و همدست حکومت اسلامی با عمده کردن رویداد های تاریخی که هیچ کمکی به جنبش امروز ِ ما علیه ِ حکومت اسلامی نمی کند ما را وارد گودال و یا باتلاقی کنند که هر چه بیشتر در چاه جمکران ِ این حکومت فرو برویم بلکه باید 16 آذر را چون روز قدس سابق، 13 آبان، 18 تیر و 22 خرداد هر چه برجسته تر بر علیه ِ حکومت اسلامی بکار بگیریم و نگذاریم که آخوندهای حاکم همراه با جیره خواران ِ درونی و بیرونی شان با چنین فریادهای ِ دشمن شاد کن از این رویداد علیه جنبش سراسری استفاده کنند و انرژی و جان و توان ما را برای بقای خودشان بکار بگیرند. باید در مقابل هر حرکت تفرقه ساز ِ این ناکسان ِ تاریخ ایران که در تمامی ِ جنایات ِ حکومت اسلامی شریک هستند از آنها بخواهیم به جای برجسته کردن رویدادهایی که به تاریخ پیوسته است، بهتر است که کارنامه ی سیاه گذشته ی انقلابی خودشان را که با آن ملت با فرهنگ ایران را به خاک سیاه نشاندند، بر مردم بگشایند نه اینکه با برجسته کردن 16 آذر گذشته سفید نمایی کنند و عملکرد ِ انقلای شان را که سراسر ویرانگر بوده است، حق طلبانه ارزیابی کنند.
کیست که نداند از هنگام رویداد ِ انقلاب بلشویکی در سال 1917 ، ماشین تبلیغاتی کمونیسم در جهت بر هم زدن سیستم دموکراسی خواهی و ملّی- بورژوائی در جهان از جمله در ایران براه افتاد و دشمنی با کشورهای سرمایه داری ِ غربی مثل آمریکا و انگلیس و . . . تحت نام مبارزه با امپریالیسم جهانی برجسته شد. معنی اش این بود که هر حکومتی در هر نقطه از جهان اگر غیر از به اصطلاح حکومت شورائی بلشویکی می اندیشید، نوکر امپریالیسم ارزیابی می شد و مبارزه با آن جزء واجبات نیروهای چپ و لوچ به شمار می رفت.
بر طبق این نظریه بود که سازمانها و احزاب دنباله روی لنین وسپس استالین هر حرکت پیش برنده و راه گشای ملّی- اجتماعی را برچسب دنباله روی از امپریالیسم قلمداد کردند و بعد به خودشان حق می دادند جهت ِ تخریب شالوده ی حاکمیت و شیرازه ی ثبات ِ ملّی- اجتماعی و امنیت داخلی، به هر ترفندی حتا آدمکشی دست بزنند و در مقابل، عکس العمل حاکمیت را بر نتابند و آنرا عملکردی زشت و سیاه در اذهان نا آگاه جلوه دهند. 16 آذر آن سالهای دور را نبایستی انتزاعی و مجرد از رویدادهای پیش از خود تجزیه و تحلیل کرد، بویژه پس از جنگ جهانی دوم و شروع یک جنگ جهانی دیگر تحت عنوان جنگ سرد، کشور ایران در یک نابسامانی و عدم ثبات ِ اجتماعی و امنیّت داخلی بسر می برد. در این شرایط حساس تاریخی، عقل و خرد حکم می کرد، تا از شرایط باز سیاسی- اجتماعی ِ ایجاد شده، در جهت ثبات و پایداری ایران و دموکراسی و همگرایی حرکت کنیم.
ولی هیهات! دنباله رونده گان پیغمبر ِ کرملین نشین، نه اینکه دل در گرو ثبات اجتماعی ایران و حفظ چهارچوب ارضی و آبی ِ آن نداشتند، بلکه می کوشیدند از فرصت بدست آمده و حمایت مادی و معنوی کشور ِ شوراها، ایران را ایرانستان کنند.
و آیا تصادفی است، رویدادهایی که پس از شهریور 1320 تا مرحله 16 آذر 1332 در ایران اتفاق افتاد، عامدن چشم پوشیدند؟
آیا باید غائله آذربایجان بوسیله پیشه وری، غائله کردستان توسط قاضی محمّد، قیام افسران حزب توده در خراسان به رهبری سرگرد اسکندانی، کشتن احمد کسروی در صحن دادگاه، به قتل رساندن رزم آرا و هژیر توسط فدائیان اسلام، سوء قصد به جان محمدرضا شاه در بهمن 1327 بوسیله محمد بخارائی از فدائیان اسلام، تظاهرات و آشوب های خیابانی بوسیله حزب توده جهت اخذ امتیاز نفت ِ شمال ایران برای شوروی ها با حمایت استالین، کفتارادزه و ارتش سرخ در صفحات ِ شمالی کشور، حمله ی هیستریک ِ حزب توده به محمد رضاشاه و دکتر محمّد مصدق ومنتسب کردن آنها به نوکری برای امپریالیسم آمریکا و انگ فئودال ِ مرتجع به مصدق چسباندن، پائین کشیدن مجسمه های رضاشاه و . . . در اوج مبارزات جنبش ملّی برای نفت و پس از آن آشوب در جهت بر هم زدن نظم عمومی پس از 28 امرداد 1332 را نادیده گرفت و فقط به یک رویداد چسبید و ارتباط آن را با سایر رویدادهای اشاره شده در بالا چشم پوشی نمود و آنرا برجسته کرد و از این طریق خاک در چشمان مردم پاشید؟
چرا نبایستی عملکرد نیروهای دخیل درِ آن روزها را مورد بررسی قرار داد؟ در شگفتم از اینکه افراد و نیروهایی که خود هیچ اعتقادی به آزادی سیاسی، دموکراسی، آزادی اجتماعی و در مجموع جامعه مدنی نداشته و ندارند، امروز شیون آزادی خواهی و دموکراسی را بلند کردند ودر پشت این خواستهای جامعه ی آزاد و مدنی مخفی می شوند، در حالی که آنچه در مرام و مسلکشان نیست همین آزادی و دموکراسی است. واضح تر بگویم، تمامی نیروها و افراد به اصطلاح چپ در واقع لوچ آن زمان و این زمان، از حزب توده گرفته تا فدائی، مجاهد، راه کارگر، طوفان، سیل، زلزله و . . . هیچگونه اعتقادی به آزادی و دموکراسی نداشته و ندارند. چرا که خود در یکی از این سازمانها بودم و به عینه دیدم که آزادی و دموکراسی از نظر آنها چیست؟ و حزب توده که آرمان شهر آنها کشور شوراها بوده، دیده ایم که چه برسر آزادی و دموکراسی آورده اند. واضح تر از واضح تر بگویم، در کانون ِ مرامنامه ، اساسنامه و کارکرد تشکیلاتی- ایدئولوژیک همه ی نیروهای چپ، چه از نوع مذهبی و چه از نوع مارکسیستی ( کمونیستی ) یک اصل برجسته است و آن هم « سانترالیسم دموکراتیک » است. یعنی سانترالیسم و یا مرکزیت بر دمکراسی حق تقدم دارد، یعنی در تضاد ِ دموکراسی با مرکزیت، دموکراسی فدا می شود. یعنی مرکزیت و رهبری انتخابی نیست بلکه بر عکس انتصابی از طریق باند بازی و یارگیری است و دراین سازمانها و احزاب، پیشوا، رئیس، دبیر اول و یا رهبر عقیدتی در هر شرایطی می تواند دموکراسی را فدای امیال و خودخواهی های خود بکند و این یعنی استالین، کیم سونگ ایل، فیدل کاسترو، عرفات، صدام، رجوی، کیانوری، فرخ نگهدار و رهبران توتالیتر دیگر. حال بیائیم گوش فلک را با فغان وناله های آزادی و دموکراسی کر کنیم. مقوله هایی که آن را بیگانه هستیم و اساسن ارزشی برایشان قایل نیستیم.
قبول ندارید؟
به روابط سازمانی و حزبی نیروهایی که ایدئولوژیک فکر می کنند، بنگرید و یا امروز تمامی ِ سازمانها و احزاب ریز و درشت حی و حاضر را بنگرید، کره شمالی را نگاه کنید، کوبا را بنگرید، چین و روسیه را بنگرید. از مرحوم شوروی و آلبانی و یوگسلاوی سخن نمی گویم چون گناه دارد و پشت سر مرده حرف زدن طبق قانون اسلام ( مقوله های ایدئولوژیک را لازم می بینم با قوانین ایدئولوژیک مزیّن کنم تا آهنگ آن در یک ارکستر ِ تک صدائی به هم نریزد ) کفّاره دارد. بنا براین هیچ جای شگفتی نیست که آن شعار دیروزی « اتحاد؛ مبارزه؛ پیروزی » عاقبتش به کجا رسیده است. جامعه ای که می رفت در خانواده جهانی پیشرفته ادغام شود و مردم سرفراز ایران از احترام و عزّت جهانی برخوردار شوند. امّا در یک حرکت کور و شوم ِ « انقلاب شکوهمند اسلامی 57 » آن را با همان شعار بالا به قهر تاریخ سقوط دادند. و راستی چه کسی و یا کسانی در این رخداد ِ سیاه ِ تاریخ مقصّر هستند؟
به گواهی تاریخ، ملت ایران تا مرحله « انقلاب شکوهمند ِ اسلامی ِ بهمن » از رفاه نسبی و آزادی اجتماعی ِ سرشاری برخوردار بودند و کشور در جاده پیشرفت اقتصادی و اجتماعی، رشد و شتابی شگفت انگیز داشت. در چهره و رخسار ایرانیان برق امید موج می زد، زنان در همه عرصه های اجتماعی خودنمائی می کردند. نام ایران بر تارک ِ جهان ِ نوین، الماسی بود که درخشش همه چشم ها را خیره کرده بود. ولی تاریک اندیشان ِ ایدئولوژیک چه از نوع مذهبی و چه از نوع مارکسیستی ( کمونیستی ) چون پیشرفت اجتماعی در دنیای مدرن با ذات آنها سازگاری نداشت، بر آن شدند که دست دردست هم، افکار نا آگاه اجتماعی را کدر کنند و سپس مرگ ونیستی را نصیب آنها و تاریخ ایران گردانند و چنین هم کردند. و راستی شرم آور نیست که می بینیم ایران سربلند در دست مشتی واپسگرا دربند و اسیر است؟ و شرم آورتر نیست که مشتی دیگر از نوع کمونیستی و " ملیون " ِ مصدقی در جهت بقای این رژیم توتالیتر از مال و جان و ثروت ملّی کشور مایه می گذارند؟ و شرم آورتر از شرم آورتر نیست که موجودی بیمار، عقب افتاده، تیر خلاص زن و فناتیک بنام محمود احمدی نژاد بر کرسی ریاست جمهوری تکیه زده است؟ و راستی گناه ملت ایران چه بود که می بایستی در پای نیّات شوم و مخرّب آنها قربانی شود؟
بس کنید روضه ی 28 مرداد و 16 آذر گذشته را. مشکل ما امروز عاشورای 28 مرداد و 16 آذر گذشته نیست که به سرو سینه بزنیم و با قمه سرمان را بشکافیم. مشکل ما امروز عبور از دام تنگ و ننگ ذهنی ای است که 1400 و اندی سال گرفتار آنیم. مشکل ما امروز پدیده ای بنام حکومت اسلامی است که از تاریکخانه ی تاریخ بوسیله شعار دهندگان « اتحاد؛ مبارزه؛ پیروزی » بیرون آمده و آسمان پر ستاره ی ایران را از ستاره گان تهی کرده و قلوب سرشار از شادی و عشق ملت ایران را تبدیل به کینه و نفرت کرده است. بنا براین برای برون رفت از این مشکلات بایستی 16 آذر ِ امسال را چون روز قدس ِ سابق، 13 آبان، 18 تیر و 22 خرداد هر چه بزرگتر و گسترده تر علیه حکومت اسلامی بکار بیگیریم و بر فرق این رژیم بکوبیم، نه اینکه عاشورا وار روضه 16 آذر گذشته را بخوانیم و با رژیم حکومت اسلامی همدردی کنیم. واضح تر بگویم، امروز سخن از 16 آذر گذشته بسان سالهای دهه ی چهل و پنجاه خورشیدی و بزرگ و عاشورایی کردن آن، بهره اش فقط در جیب همین رژیم سفّاک اسلامی می رود که 18 تیر و 22 خرداد را آفرید. هر چند به لحاظ تاریخی بایستی از رویداد 16 آذر ِ گذشته همه جانبه آموخت و پرونده ی سیاه و ویرانگر نیروه های سیاسی آن دوران را بی رحمانه گشود و بی رحمانه تر تیغ انتقاد را بر سر و رویشان کشید تا مردم و نسل جوان امروزی بفهمند چه جنایاتی این گروه ها و احزاب بر مردم ایران و مادران و پدران ِ همین جوانان ِ امروزی روا داشتند و کشور ایران را به این روز سیاه انداختند و هزاران خانواده ی ایرانی را اشک به چشمان آوردند.
آری آن روز نزدیک است اما نه امروز. زیرا هدف ِ امروز ِ همه ایرانیان باید با همه ی جان و توان، به زیر کشیدن حکومت اسلامی از قدرت باشد.

نویسنده: احمد پناهنده