خبری که اکثریت ملت ایران را شاد کرد
پیام مرُدن رفسنجانی در یک کلام شادی و شادمانی بود که در دلهای ملت ایران جاری گشت و خنده ای بود که از دل بر روی لبان ملت ایران، غنچه باز کرد.
مرگ یا از دست دادن همیشه در ادبیات ما و حتا جهان حزن آلود و غم انگیز بوده است. که صد البته از دست دادن مردان تاریخ ساز و ایرانساز برای ما ملت ایران بسیار گران و درد آور بوده و هست. مثل مرگ رضا شاه بزرگ و محمد رضا شاه ایرانساز و و و
ولی گاهی بعضی از مردن ها از زایش ها هم شادی بخش تر هسند و بقدری شیرین و گوارا هستند که غم های یک ملت را با خود می شویند و در چهرها فقط شادی جاری می کنند.
مثل مردن خمینی ضد بشر و ضد ایران وُ ایرانی و امروز رفسنجانی، قاتل ملت ایران و دو نخست وزیز نظام پادشاهی.
به معنی درست تر، اینگونه مردن ها سبب می شود که زندگی به مردمانی بی شمار برگردد. زیرا تا وقتی این جرثومه های فساد زنده هستند، زندگی دیگران را می کشند.
یعنی بودن آنها برابر با مرگ بیشمارانی است که تحت ستم آنها هستند و پایشان در زنجیر است.
پس خوشا به ملت ایران که نوزده دی ماه سال نود و پنج خورشیدی را به جشن و شادی نشستند تا در امتداد آن، عید و جشن بزرگشان را بعد از مرگ تمامی بزرگ عمامه داران و تمامیت حکومت اسلامی ِ ضد ایرانی، در جای جای ایرانزمین برگزار کنند.
و آن روز دیر نیست
باشد که بزودی غنچه خنده از دل، روی لب های ایرانیان در سر تا سر گیتی باز شود و ملت ایران با تمامیت جان و خردشان در مرگ آخوندهای جانی و حکومت ضد ایرانی ِ اسلامی در ایران، شاد شوند
به انید آن روز
احمد پناهنده
یلزده ژانویه دو هزار و هفده
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر